15.12. Kowidowi spadochroniarze

15 grudnia, dzień 1018.

Wpis nr 1007

zakażeń/zgonów

685/17

Zapraszam do wsparcia bloga

Wersja audio wpisu

To jednak chyba koniec pandemii. Chowają głównych macherów. Nie, nie w ziemi… Skądże. Niektórzy wrócili do swych zagród, po kowidowym wzmożeniu i po tych wszystkich okropieństwach, nie to że nawet nienaukowych, ale nieemaptycznych wobec pacjentów, do których znowu wrócili. Co jednak świadczy, że służbie zdrowia brakuje i lekarzy, i sprawiedliwości. Takie Horbany czy Simony wróciły do siebie, skąd porwała ich kowidowa zawierucha. A kto ich porwał na tę udrękę? Skąd przyleciała wiedźma na miotle i zabrała ich z ciepłych posadek? Ja wiem – o tym będzie niedługo w moim wywiadzie z doktorem Pieniążkiem, że zabrali ich inni eksperci, którzy poradzili politykom dobrych kolegów do rady. Ale na końcu tego ciągu jest zawsze polityk. Pan doktor Pieniążek uważa, że to paru naukowców zawiniło, a biedni politycy posłuchali się złych rad. Niestety – tak nie gramy w politykę, polityk ponosi odpowiedzialność, szkoda, że tylko polityczną. Taka „ekspercka” formuła powstawania decyzji publicznych postuluje mrzonkę tzw. rządu fachowców, na który mi żaden rząd w III RP nie wyglądał.

Ale dwa przypadki transferów są ciekawe. Najpierw szef Sanepidu, Jarosław Pinkas, odpowiedzialny za strategie pandemiczne, autor wielu rekomendacji, o których pisałem, że słały ludzi czwórkami do nieba. Choćby teleporady. Ten zniknął w środku pandemii, przekazał szefowanie, w dodatku w formie pełniącego obowiązki (Sanepid na czas pandemii nie miał szefa!), swojemu koledze z Zarządu, informatykowi. I człek nie wie czy to lepiej czy gorzej, patrząc się na dokonania pana Pinkasa.

Ale pan Pinkas ląduje w radzie nadzorczej… Wytwórni Papierów Wartościowych. Tak – znany lekarz, kierownik pandemii w fabryce kasy. Coś mu się tam jeszcze odbija medycyną, ach ta tęsknota za pasją, że fajnie jest zabronić, szlakiem Nowej Zelandii, papierosków. Właściwie to można zacząć spekulować jakie kompetencje rzuciły go z medycyny na produkcję kasiory. Widzę parę analogii: i tu, i tu trzepie się kasę. W dodatku taki sanepidziarz to zadba, jak w poprzedniej pracy o czystość, tym razem kasy. Może dołoży jeszcze jakąś innowację, np. banknoty z uszkami, tak, żeby mogły służyć za maseczki, jak przyjdzie (znowu) godzina P. Zresztą, co ja będę podpowiadał, jeszcze – w drodze zasady Lityńskiego – podsłuchają szydercę i wdrożą. Nie wolno sugerować, bo goście po tamtej stronie są poważni. Śmiertelnie.

Druga persona to profesor Pyrć. No, ten to nie został ukryty, bo dalej robi swoje, to znaczy sanitaryzuje okolicę, już nie prognozami (tu się skompromitował kompletnie), ale straszeniem szczerbatych dzieci swoimi sucharami. W ramach docenienia zasług został dołączony do gremiów… klimatycznych. W słynnej epidemiologicznej PAN. Też się zastanawiałem – ki diabeł? Tu epidemiolog, a tu klimatysta… Universal soldier? Człowiek Odrodzenia? Wiadomo, takiego można rzucić na każdy odcinek, jak się wykazał w trakcie pandemii.

Ja mam swoje podejrzenia dlaczego tak się stało. Już w Dniach Pierwszych pisałem jak to się wirus będzie łączył w zagładą klimatyczną. Jedna ma zastąpić drugą, ale ludzie nie tak bardzo, jak choroby, boją się klimatu. Może trochę tego, że z tym klimatem się walczy i zaatakowany może się odwinąć. Pojawił się następujący news. Śniegi i lody na czapach lodowców topnieją (bzdura, są największe od czasu ich mierzenia, ale taki mamy kli…, sorry – narrację). W tych do niedawna wiecznych lodach siedzą stare patogeny, co to ludzkość nie ma na nich antidotum (po co stare, a jest jakieś lekarstwo na takiego kowida?). A więc ocieplenie klimatu powoduje topnienie czap, uwalniają się nowe (znaczy się stare) wirusy i czeka nas zagłaaaaaada. Czyli mamy połączenie ocieplenia klimatu z epidemiologią. Zgrabne, ale naciągnięte jak guma od majtek panny Frani. Tak, oni tak na poważnie, i profesor Pyrć przyda się w takim towarzystwie. On wam wszystko zaśpiewa i uzasadni.

Ja wiem, i my wszyscy wiemy, że to są jakieś absurdalne spadochrony, by zużyte towarzystwo gdzieś wylądowało. Budżet jest jak balon z dętych pieniędzy, każdego może pomieścić. Ale tak objawia się (jak pisał Prus w „Faraonie”) mądrość władzy. Jej długodystansową cechą jest pamiętanie o tych, którzy nam pomagali. Jak przyjdzie ich czas, gdy się zużyją, trzeba ich ładnie wylądować. Ale nie z powodów moralnego odwdzięczenia się, nie. Inni, przyszli adepci mają wiedzieć, że zawsze ich czeka dobre lądowanie, emeryturka na synekurce, czasami tłusta renta, jak się zużyją wcześniej, bo mocno dokazywali. Warunek jest jeden – lojalność do końca, wynagradzana za życia, a jej brak karany widowiskowo, by się jakieś odstępstwo w głowach nie zalęgło.

I tak tu sobie żyjemy, w kapitalizmie kompradorskim, w administracji, która jest redystrybucją publicznej kasy za usługi. Nadbudowa się rozrasta, jakość usług spada, a baza, za której kasę się to odbywa – milczy. I taki mamy system, od zarania III RP. I chyba się przeciągnie.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.  

About Author