8.05. W malignie pisane

8 maja, dzień 1162

Wpis nr 1151

zakażeń/zgonów

33/0

Zapraszam do wsparcia mego bloga

Wersja audio

Pogoda jak dzwon, a tu w domu trzeba siedzieć, bo człowiek chory. I w dodatku jest ofiarą własnego odkładania spraw. Ale jestem zachorzały poważnie i przysypiam całe dnie, a więc pretekst do odłożenia spraw jest jak najbardziej uzasadniony. I tak się przeholowałem z tekstem do Do Rzeczy nt. bilansu pandemii. Termin był na wczoraj i trzeba było w malignie wytworzyć niezłą kobyłę. Udało się i trzeba będzie ten tekst jeszcze raz przeczytać, by zobaczyć czy w gorączce nie napisało się jakichś bzdur.

Ale było łatwo, bo w tym samym dniu miałem wywiad u Igora Janke nt. bilansu kowidowego. A więc miałem stamtąd i dane, i argumenty obstrzelane przez dwóch innych uczestników: drugiego gościa i redaktora. Wyszło dobrze, ale musieliśmy się ograniczać. Prowadzący wyznaje zasadę, że o pandemii można tylko z wirusologami, zaś o księżycu – z kosmonautami. A więc skupiliśmy się na gospodarce, bo to była domena mojego towarzysza wywiadu. Tu właściwie było nieźle w tej pandemii, to znaczy pomijając błędną decyzję, operacja została wykonana dobrze. Tarcze się rozeszły, jednych uratowały, innym nie mogły już pomóc. Ale sama zasada była błędna. Świat wiedział, że lockdowny nie zatrzymują transmisji wirusa, a mimo to, nasi też, zdecydowano się na ten radykalny krok. I co z tego, że zrobiono tarcze nieźle – po co byłą amputować zdrową kończynę, by na jej miejsce konstruować kosztowną protezę?

Jak to się pokarze w internetach, to tu to puszczę i sami ocenicie.

Tak czy siak noc zeszła mi na bilansie kowidowym, bo to teraz u nas będzie wysyp takowych tematów, ciekawe jak to będą winni opowiadać. Już się przebija narracja, że było ciężko i nagle, wszyscy spanikowali i wyszywało się w ciemności. Tak, to rzeczywiście może być prawda, ale w kwestii koronawirusa oraz strategii walki z nim wiele rzeczy było jasne od początku. Wirus szybki w transmisji i słaby w zabijaniu skłaniał jednak ku wytworzeniu odporności stadnej. Było się przygotować na nieuniknione, my zaś wybraliśmy drogę późnego leczenia i spłaszczania tym krzywej zakażeń w szpitalach. Ludzie, tak jak wtedy gdy „likwiduje się” kolejki w służbie zdrowia, nie gorszyli widokiem zapchanych szpitali. Siedzieli po domach i tam się załatwiała sprawa. Kto przeżywał miał być wolnym, kto nie przeżywał – wolnym już.

Natrzaskaliśmy ponadnormatywnych zgonów na numer jeden na świecie i fakt ten leży na stole, stoi jak słoń w kącie salonu. Maluje się go na barwy ochronne, by jakoś przejść obok nie zauważając, by nikt nie zadawał pytań. Gdzieś tam w pokojach ministerstwa zdrowia szykowany jest raport wyjaśniający ten fenomen, zaś publikacja jest odkładana kolejny raz i zdaje się, że nie będzie jej przed końcem naszej, polskiej pandemii. Ja już jestem ciekaw tych slalomów, meandrów tłumaczeń, tej logiki kowidowej. Trzeba będzie uważnie poczytać to dzieło, jeśli się w ogóle ukaże, i zwrócić szczególną uwagę na nazwiska pod tym podpisane. Myślę, że ten raport zamknie całą sprawę pandemii, będzie taką kodą kończącą cały utwór, kłamliwą, wspartą autorytetami, które się zdążyły za kowida skompromitować.

Widać, że ci co się na kowidzie pobudowali nie bardzo chcą wyjść z tematu. Niektórzy doszli już do takiej sławy medialnej, że bez zająknięcia stali się z ekspertów medycznych ekspertami wojennymi. Grzesiowski, wzorem WHO ostrzega, że wirus wciąż się czai i trzeba być czujnym. Ciężko się rozstać. Ja też muszę się wyluzować, zamknąć temat książką, czyli papierową wersją Dziennika, nad którą pracuję. Wydam i zobaczę co dalej. Przede wszystkim – wyśpię się. Bez rannego wstawania, by nadać światu swoją pisaninę. A jest ciężko, bo praca polega na wycinaniu 90% tekstów, z ponad 1150 wpisów. Kurcze, jak to człowiek czyta wstecz, to nawet nie pamięta, że to pisał. Albo to skleroza, albo to normalny efekt przy takiej ilości materiału. I to jest najgorsze, że niektóre teksty są niezłe, a i tak trzeba je wywalić, jednocześnie dając pozór linearnego opisu przemiany świata.

Przypomina to operację plastyczną, ale nie wycina się wyłącznie zalegające tłuszczyki, ale i zdrowe, ładne tkanki. Mam tylko nadzieję, że nie wyjdzie z tego jakiś potworek.

Tematy kowidowe się zamykają. Świat przeszedł mocną fazę przemiany i wydaje się gotowy do dalszej drogi. Narysowana trasa jest wstrząsająca i czemu się tu dziwić? W końcu lud światowy pokazał, że można z nim zrobić wszystko, a chętnych do pokierowania nim w kierunkach ideologicznych jest aż nadto. Posnęliśmy, koronawirus nas nie obudził, przeciwnie – zestrachał i wydaje się, że jest już za późno na zrozumienie swojej sytuacji przez szerokie masy. Ale czy one w ogóle (chociażby ostatnio) rozumiały swoją sytuację? Raczej nie. I na tym polega fałszywy urok pozornej demokracji, że ci, którzy tego nie chcą stają się ofiarami zaniechań większości.   

Napisał Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.

About Author