1.11. Wszystkich Świętych na obczyźnie.

na zdjęciu ja z Krystyną na grobie Morrisona w Pere Lachaise

1 listopada, dzień 974.

Wpis nr 963

zakażeń/zgonów

862/7

Dziękuje wspierającym, zaś pozostałych zachęcam

Wersja audio wpisu

Wpis ten piszę tuż przed powrotem z Paryża do Polski. Przeżyłem swoje święta Wszystkich Świętych pierwszy raz na obczyźnie. Mnóstwo wrażeń, zacznę od tych cmentarnych. Oczywiście poszliśmy na Pere Lachaise, bo to w ten dzień nie nawiedzić cmentarza to trochę nie wypada, zwłaszcza, że na grobie rodziców pomodlić się nie można, bo za daleko, a więc trzeba jakoś zdalnie. Dla Francuzów to raczej żadne święto, a więc w nekropolii właściwie połowa to wycieczki i spacerowicze, reszta to Polacy. Wszędzie słychać polski, nawet ktoś nas zagadną bośmy wyglądali na zabłąkanych – oczywiście Polak – i zaprowadził nas do grobu Jim’iego Morrisona. Właściwie polskie groby można było poznać po tłumku, gdzie indziej nie występującym, kwiatach i zniczach – te ostatnie praktycznie tutaj są niespotykane. Ale to tylko zwiedzanie, zresztą dość ciekawej architektury cmentarnej.

Ale dotknęło mnie oddalenie na obczyźnie. Właściwie nie wiem jak to się dzieje, ale przez samą odległość fizyczną, bo nie medialną, człowiek nabiera jakiegoś dystansu. A ogląda przecież media praktycznie te same, co u siebie na Woli. Jednak od razu rodzi się perspektywa „co tam u nich słychać?”. I człowiek nabiera jeszcze większego dystansu, przed utratą którego coraz trudniej się bronić na miejscu. A już jak wyjeżdżałem zaczęło się jakieś wzmożenie przedświąteczne. Te same komunały co przed Bożym Narodzeniem, ale już w innym winnym sosie.

Po pierwsze – polska pochwała Halloween i przeciwstawienie tej nowej (świeckiej jak najbardziej) tradycji ponurym gusłom katolików. Tu psikusy, a „u nich” jakieś ciemności i zawodzenie, u światłych nowoczesnych zabijanie śmierci zabawą, a u katofaszystów straszenie piekłem za zbiórkę cukierków. Tu, w Paryżu pełna akceptacja dla, bądź co bądź, amerykańskiej tradycji, pierwsze przypadki niezapowiedzianych wizyt po domach, bo dożyliśmy już takich czasów, że wiadomo, iż kiedy ktoś nagle dzwoni do drzwi to mogą być tylko (całkiem dorosłe i różnokolorowe) dzieci, które zbywa się słodyczami.

Już kiedy wyjeżdżałem, w mediach było pełno o znanym polskim piosenkarzu, który poddał się apostazji. Zasięgi i grupy celowe wyglądają na gest marketingowy promujący nową płytę. W Wyborczych całe instrukcje jak to się robi skutecznie i co z tego wynika. Wiadomo wolność, od tych katoli, choć wielu (jeszcze) udaje, że to odejście od znienawidzonej instytucji, choć w Boga (pytanie którego?) wierzy się równolegle jak najbardziej. Ja już widziałem wiele publicznych aktów w obszarach intymnych, ale co mnie obchodzi, że ktoś odchodzi z Kościoła? To powinno raczej być przedmiotem troski kapłanów, ale ci zdaje się mają systemowe problemy z całością pasterzy trzódki.

Poważny temat to nauka religii. Pianie na temat sukcesu w takim Wrocławiu, gdzie ponoć 80% uczniów odmówiło chodzenia na religię. Triumf pełny. Diabełków. Ja już od początku mówiłem, że wstawienie religii do szkół to niedźwiedzia przysługa, jaką Kościół otrzymał (wymógł?) od III RP. A przecież łatwo było przewidzieć, że jeśli religia będzie stała obok chemii czy fizyki, stanie się jednym z przedmiotów, z których można oblać. Odarta ze swej wymagającej transcendencji była jednocześnie dobrowolna, co musiało się skończyć pójściem młodzieży na łatwiznę, bo to jeden kłopot z głowy.

No i tzw. Święto Zmarłych, którego nie ma. Że to gusła, że rewia mody, przyczyna Polaków zebrań corocznych, czyli prosta droga do rodzinnych kłótni. Że Kościół ukradł dziady, bo to było jeszcze przed nim i że na groby światli nie chodzą, bo to krindżowa rozrywka dziaderskiej hipokryzji spod znaku kościółkowych.

Ja w te dni zawsze rozmyślam o grobach opuszczonych, a właściwie ofiar, które grobu nie mają. W tym roku to szczególny moment dla zamordowanych mieszkańców Wołynia. Dzisiejsza taktycznie źle rozumiana polityczna poprawność każe zapomnieć o tych niegrobach. Do tego roku pamiętali o nich już właściwie tylko Polacy, dziś opuściły ich w tym dziele ich władze. Ofiary stały się nagle niepoprawne politycznie. A przecież tam leżą pomordowani ludzie, czy komuś to na rękę czy nie. Dlaczego miałyby te ofiary być zapomniane? W imię czego zamilcza się śmierć stu tysięcy niewinnych przecież, bezbronnych obywateli? A można było po prostu pomóc stanąć Ukraińcom w prawdzie, dać im powiedzieć „wybaczcie”, nawet za cenę „sami wybaczamy”, zgodzić się na ekshumację i pozwolić zapalić świeczki ocalałym potomkom. Tylko tyle, ale się okazuje, że AŻ tyle. Ja myślę, że na Kremlu się cieszą, bo taka cisza nad tymi dołami śmierci jest poszerzającą się przepaścią dzielącą narody stające przed dziejową szansą wspólnego zdetronizowania hegemona Europy Środkowej. Tyle.

Jednak nawiedzanie grobów to wielka i wspaniała tradycja. Widać to właśnie w takie dni, na obczyźnie. I jak się pójdzie pamięcią dwa lata wstecz i przypomni, że Polakom zabroniono pójść na groby, to się robi człowiekowi ciężko na duszy. I widzę po internecie, że ludzie im to pamiętają i długo nie zapomną. Tak samo jak ciał bliskich odbieranych ze szpitali w workach lub od razu w urnach i pięcioosobowych pogrzebów.  

No i nie sposób zapomnieć o kowidowych ofiarach. Wirus, jak wirus, ale ci ponadnormatywni nie musieli wcale zginąć. I to TAK zginąć. Co myślą o tym ich rodziny? Czy wypierają, że można temu było zapobiec, bo ta możliwość przekłada winę z przyrody na reakcję ludzi, czyli do uniknięcia? Czy pogodzili się z faktami zaszłymi i nie szukają już przyczyny, bo nie da się już odwrócić ostateczności śmierci?

Przesyłam do nich, tu z Paryża swą malutką próbę ogarnięcia moją skromną duszą bezmiaru ich cierpień i odkupienie nimi win doczesnych – dokonanym pierwszym krokiem ku zbawieniu.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.     

About Author