10.11. Jagodzianka

10 listopada, wpis nr 1231

Zapraszam do wsparcia mego bloga

Wersja audio

Dziewczynka właściwie płacze. Stoi na zebraniu i ledwo może mówić ze wzruszenia. Wyrzuca z siebie nieudolne kalki tvn-owskich tez wbijanych. Pyta wiecującego Donalda Tuska (od 37.00), czy będzie mogła wreszcie studiować prawo w Polsce. Tłum mruczy ze zrozumieniem i aprobatą: tak może teraz wreszcie spełni się marzenie małolaty i wielu jej podobnych. Wreszcie ten straszny PiS (który jak widać nie pozwalał studiować prawa w Polsce) odchodzi, zaś wiecujący Tusk jest depozytariuszem tych nadziei. Tusk odpowiada, że się będzie starał i nadzieja wlewa się w serca Jogodzian. Bo jesteśmy w Jagodnie. Nowym miejscu na mapie Polski, które jak kiedyś Końskie, stało się symbolem wyborczym Nowej Najjaśniejszej, tej zwycięskiej.

Najpierw o Jagodnie samym. To wrocławskie miasteczko Wilanów. Wiem, bo mieszkam na Wojszycach, czyli przez ulicę i to od czasów kiedy na miejscu nowych apartamentowców jeszcze hulali w chaszczach menele i pili kakao. Teraz stoją tam rzędy nowych domków i apartamentowców z napływową ludnością, tym razem wrocławskich, słoików. Miejsce wybrane jest fatalnie na tego rodzaju inwestycję. Z Wrocławiem łączy je jedna droga – wąska żyłka asfaltowa, dopiero ostatnio poszerzana, która i tak kończy się zastawką wąziutkiego wiaduktu – nieustanne źródło zatorów korkowych. W mieście rządzi od lat PO-wska ekipa, która wydała pozwolenie na taką hucpę (wiadomo – Wrocław miastem deweloperów), wsadzając kilkanaście tysięcy luda do urbanistycznego saka. Wyjazd z Jagodna do pracy i powrót do jego macierzy można porównać tylko do kolejnego fenomenu jakim jest bliska ulica Zwycięska, najbardziej zakorkowana ulica w Polsce. Jak na pornosie – wszystko stoi.

Społecznie, a właściwie statusowo, miejska pułapka zaludniona jest estetycznie-bezrefleksyjnym elektoratem antypisowskim, raczej – jak widać – nie sklejającym faktów i ich konsekwencji. Tak jak od lat głosuje za włodarzami miasta, którzy powielają Jagodzian inkluzywność korkową, tak i teraz – jak donosiły media – Jagodno stało się symbolem wytrwałości frekwencyjnej, gdyż kolejka do głosowania w tamtejszym lokalu wyborczym stała dzielnie do 3 rano, żeby oddać głos „wiadomoprzeciwkokomu”. Symbolem stała się pizzeria, która za darmo serwowała pizzę stojącym, co stało się już znakiem innego czasu – w 2011 roku, za czasów Tuska I zapadł wyrok na wałbrzyskiego piekarza za to, że rozdawał biednym pozostały po sprzedaży chleb. W tamtych czasach karuzele vatowskie kręciły się jak bączki, a piekarz dostał wyrok za to samo, za co dziś właściciel pizzerii, nie to że bezkarnie, ale w świetle kamer, z wizytą Tuska w lokalu, zrobił w dniu wyborczym. Idą inne czasy i – jak widać – przestępstwo poczynione w słusznej sprawie, jeżeli jest to NASZA słuszna sprawa – będzie chwalone. Oby nie był to symbol szerszego i ogólnego podejścia do życia nowych władz. Tyle selektywna pamięć Jagodzian.

Ale wróćmy do naszej Jagodzianki. Tak, nie można było w Polsce za PiS-u studiować prawa, a teraz będzie można. I nie można tego brać jedynie na karb emocji młodej wzmożonej. CAŁA sala myślała tak samo. Nie można było – teraz będzie można. Zresztą cały zapis tego jagodzinnego spotkania to męcząca acz pouczająca przygoda. Wiadomo, Tusk to kokiet i opowiada milutkie bzdurki, które są kompresją tvn-owskiego przekazu dobowego, który świetnie się sprawdza w gronie, że tak powiem, tą propagandą nagraną na całej, coraz krótszej, szpuli zwojów mózgowych, nie zdaje zaś egzaminu w otoczeniu wrogim, czego dowodem była jego kompletna klapa wizerunkowa w czasie debaty w TVP, o czym już pisałem. Dlatego bardziej interesujący był tłum. Rozpalone, wzruszone twarze, tuż przed wybuchem płaczu, albo maślany wzrok zachwytu wpatrzonych oczu jak cielęcia w Tuskowe wrota. O pytaniach już raczej nie wspomnę, bo te tylko odzwierciedlały odjazd już tak daleki, że sam Donek musiał mitygować zapędy swych akolitów, dzięki czemu wychodził na człowieka narodowego pojednania. Tak, twarze – i tym chciałbym się zająć.

Można się wydobyć na metaforę, że tak mogą wyglądać karpie, które domagają się przyspieszonych świąt Bożego Narodzenia. Jagodzianie to symbol nowej Polski, która na złość PiS-owi odmroziła sobie demokratycznie uszy, tylko o tym nie wie, lub nie chce wiedzieć. Do tej pory głosuje przecież na swych korkowych gnębicieli i nie łączy kropek przyczynowo-skutkowych. Mamy dwa możliwe powody tego stanu: pierwszy (i tu się zgadzam co do diagnozy, nie reakcji) to taki, że PiS zalazł już tak za skórę i swoim interesariuszom, ale i ludziom środka, że kupili hasło „wszystko, tylko nie PiS”, które w logicznym rozbiorze wychodzi na to samo, co – po nich choćby POtop. Czyli mamy do czynienia z bezrefleksyjnym gestem niechęci, wzmożonym bliżej nieukierunkowaną nadzieją, że nie może być już gorzej. Ale może, kochani, może. I to sami zobaczycie(-my). Piszę MY, bo w demokracji przedstawicielskiej błędne wybory grup elektoratu dotyczą także tych, którzy tych decyzji nie podzielali. I WSZYSCY się będą z tym męczyć i bezrefleksyjni (ci mnie, ale o tym – potem), i ci którzy kasandryczyli od początku. Grecki tragizm racji równouprawnionych polskiej polityki polega na tym, że nie ma dobrego wyjścia – głosowanie na PiS nic by tu nie zmieniło, ale nadzieje na zmianę po tym geście mogą być bardzo płonne.

Czemu uważam, że w mniejszym stopniu dotknie ta refleksja zawierzonych? Ano temu, i tu powtarza się syndrom kowidowych postaw społecznych, ludzie, indywidualnie i zbiorowo odrzucają gorycz refleksji o błędnie podjętych decyzjach. Te zostały zinternalizowane, to znaczy – przy zdecydowanym udziale suflujących je mediów – przyjęte z zewnątrz do świadomości, by po długim pobywaniu w dylemacie „uznaję je albo przyznam się przed sobą, że dałem się wystrychnąć”, przyjąć pozytywny przekaz „wszystko jest ok” jako swój efekt swych własnych indywidualnych i wyjątkowych przemyśleń, czyli własną decyzję i postawę. I takich z tysiąc siedziało na sali gimnastycznej w Jagodnie. Daliby się pokroić, że to wszystko ich szczere przemyślenia, choć waliło odtwarzanymi kalkami na kilometr.

Drugi powód jest prostszy. Jak mówił pewien mądry człowiek – suweren nic nie kuma i, co gorsze – nawet nie wie, że nie kuma. To znaczy zakres jego niewiedzy jest poza nim, a co dopiero konsekwencje wynikające z jego decyzji. Tekst ten piszę chwilę po podpisaniu umowy koalicyjnej nowych rządzących. Chciałem sobie tutaj poanalizować ten dokument, ale po jego lekturze odechciało mi się. Nic tam nie ma w tym „bardzo dobrym tekście” (Hołownia), tak jakby miano oceniać jego stylówę. Jest to raczej gest wykazania samobójczości misji Morawieckiego – żadnych marzeń o konstrukcji pisowskiej koalicji, jesteśmy po słowie, nawet papier jest. Ta umowa koalicyjna spełnia też obecnie chyba inną ważną rolę. Oto zamknęliśmy się w jednym pokoju, trzymamy się za ręce, by naszego kręgu nie rozerwała żadna korupcyjna propozycja PiS-u, ba – nie wychodzimy nawet na siku, bo jeszcze Mateusz zadzwoni i będzie indywidualnie korcił w kibelku. To coś jak o przypowieści o dwóch tirach rozpędzonych na czołowe zderzenie. By nie było katastrofy jeden z kierowców powinien wyrwać i wyrzucić na oczach drugiego swoją kierownicę, na znak, że już nie zejdzie z kursu. Wtedy decyzję ratunkową może podjąć już tylko ten drugi.

Właściwie to ten tekst umowy jest o jednym – jak tu z, często sprzecznych, obietnic programowych upichcić jakąś trzymającą się kupy całość, by już na starcie nie zawieść swojego elektoratu. I tego właśnie nie kumają wyborcy, nawet nie kumają, że nie kumają, czyli nie wiedzą, że nie wiedzą. Media im to wszystko wytłumaczą, Donek będzie kokietował, wsłuchany we własny głos z wzajemnością, skupimy się na wieściach o tropieniu pisizmu, rewelacjach odkryć niespalonych dokumentów, dowodzących kradzieżowości formacji odchodzącej. A ważne rzeczy będą się działy. Obok. W dodatku w zapętleniu sprzeczności interesów egzotycznej koalicji. Tę mogą zjednoczyć tylko dwie rzeczy – stanowiska i teatrum rozliczeń. Czyli igrzyska zamiast chleba. I w takiej ułudzie „dziania się” spraw Polski będziemy sobie przebywali tę kadencję (jeśli dobiegnie ona końca w tych składach).

Ale wróćmy do Jagodna mojego. Zawsze się zastanawiałem nad fenomenem korelacji (często formalnej) inteligencji z zachowaniami stadnymi. Wyszło mi, że – odwrotnie do narracji odsądzającej od czci i wiary populizm – im większa inteligencja, lub jej tylko wyobrażenie o sobie członków tłumu, tym stado głupsze. No, bo popaczcie – w końcu to jakieś, co prawda korpo, ale wykształcone ludki, w tym Jagodnie, a twarze objęte baranim zachwytem, histeria indywidualna i zbiorowa: Donald przyjechał, zstąpił na jagodzińską ziemię z wyżyn światowej polityki, jak człowiek (uwaga!) zjadł u nas pizzę (oj, będą teraz kolejki do niemytego po Donku krzesełka), obiecał naszej Jagodziance, że wreszcie będzie mogła studiować prawo w Polsce, bo do tej pory biedaczka nie mogła. Wziął dziecko na rękę, powiedział parę wiców, jak człowiek, a nie ten stary robot Kaczyński, czy Pinokio Mateusz. Hura!

To smutne, bo to ludzie aspirujący do elity, wciąż wywyższający się nad poziomem ludu pisowskiego, tarzanego obelgami i poniżaniem, czyli wraca postawa, która niedawno kosztowała PO siedzenie 8 lat w oślej ławce polskiej opozycyjnej polityki. Pała się odgina w drugą stronę, ale to ta sama pała, tylko tyle się zmieniło – kierunek. Wszyscy ynteligenci są tu tacy sami. Widziałem to kiedyś z Wałęsą, jeszcze w jego pierwszej wersji – zachwyt inteligenckich autorytetów, maślane oczy, wyczytywanie z bełkotu fałszywego geniuszu własnych podstawionych treści. I dzieci na rękach, nosz k…a, to ja zawsze to musze oglądać? Od Hitlerów, poprzez komunistów, po czasy nowe – wziął dziecko na rękę, kupuje w Biedronce, chodzi w klapkach, lata Ryanairem, no nasz człowiek. Zawsze to samo. I ciągną się te korowody celebryckie, artystowskie i naukowe, w sumie za przedstawicielami politycznej gangsterki, bo tak wygląda polska polityka w całej rozciągłości III RP. I bezrefleksyjne peany, wzmożenia, intelektualne orgazmy. Gdzie ta kontrolująca rola elity, która miała być sumieniem narodu? Stała się żyrantem brutalnej brudnej polityki, przyssana do systemu jako klient i biorca publicznego grosza z rąk szafarza dóbr – aktualnej ekipy rządzącej lub jej zagranicznego mocodawcy.

Czasem, jak to pisał Mickiewicz, w takim poplątaniu ról i wartości ratunkiem jest człowiek prosty, ludowa mądrość, tak-tak – nie-nie. Ale gdzież jej teraz szukać? Ta, po okresie karnawału socjalnego, wraca tam skąd przyszła, Tylko czy jeszcze wróci i czy w ogóle ma wrócić, bo to by oznaczało, kolejną tylko zmianę położenia, tyle że znowu tej samej pały? Czyli może nigdy z tego nie wyjdziemy. Czy skończymy jako naród, który bawił się dwubiegunowo wajchą zwrotnicy naszych dziejów, aż wykoleił swój pociąg państwowości? Nie tylko w Jagodnie.                        

Napisał Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.

About Author