27.01. W kolejce do kibla globalizmu

27 stycznia, dzień 1061.

Wpis 1050

zakażeń/zgonów

540/8

Zapraszam do wsparcia mego bloga

Wersja audio

Pamiętam, że w pracy marketingowej często odwoływano się do pojęcia grupy docelowej, czyli dla kogo się to robi. W polityce też jest coś takiego. Ustala się jakąś grupę społeczną, dla której podejmuje się jakieś działania (częściej obietnice tylko). Ta grupa ma być wyjątkowa, bo ma się jej poparcie zdobyć w porównaniu z innymi grupami, ba – w skomplikowanej układance arytmetyki wyborczej – ma dawać władzę.

W obecnej polityce to łatwe, by zobaczyć sobie jak dany różnicujący wyborca może wyglądać. To łatwe, bo polska polityka plemienna jest i wszyscy już mają utrwalone modele i swoich zwolenników, i przeciwników drugiej strony. Co ciekawe takie typki różnią się w rzeczywistości, bo co innego prawda, a co innego wizerunek, do którego dociągamy. No, bo taki modelowy opozycjonista, to ma utrwalony – medialnie – wizerunek przysłowiowego „młodego, wykształconego z większych ośrodków”. Zaraz się za niego zabierzemy, czy tak jest, ale najpierw różnice. Ja tam, w tłumach, coraz częściej tłumkach, protestujących kodziarzy czy obrońców coraz wolniejszych sądów widzę jednak osoby w moim wieku, bliskie emeryturze, które wcale nie spełniają kryteriów „wykształconych z większych ośrodków”. Ale „protestanci” to jednak coś innego, niż typowy wyborca – ci się ujawniają w czynach spektakularnych, a my tu mówimy o ciułaniu głosów.

A więc czyżby „młodzi, wykształceni, z dużych ośrodków”? Wątpię, żeby to był elektorat takiego PO.  Po pierwsze – wykształceni. Hmmm…. Raczej aspirujący i to w najgorszym tego słowa znaczeniu. Obecnie edukacja na tym najwyższym poziomie zeszła już na takie manowce, że jak to mówią, kształci się ludzi powyżej ich poziomu inteligencji. Zazwyczaj w kierunkach „wyższej szkoły gotowania na gazie” i wypuszcza się na świat w sumie frustratów, których „wykształcenie” do niczego się nie przydaje, ani absolwentowi, częściej abiturientowi, ani światu, który za takie farmazony nie wiadomo dlaczego płaci. Napawa zaś takiego typka poczuciem nieuzasadnionej wyższości nad innymi, którzy uczelni nie ukończyli, zaś gotowania na gazie uczyła ich mama, a nie jakiś profesor.  

Z tym jest kłopot dziś. No, bo kiedyś to nauki polityczne łatwo pomagały zdefiniować modelowego zwolennika. Był on przecież reprezentantem tzw. grup interesów, czyli grupy, która – po zaspokojeniu jej interesów ekonomicznych – mogła dać władzę. Dziś to trudniejsza sprawa – polityka stała się bowiem polem realizacji interesów, rzekłbym, emocjonalnych. Jako rzekł Marks, byt kształtuje świadomość, a jako że żyjemy w bycie coraz bardziej rozemocjonowanym, to takie osiem gwiazdek to może być i hasełko wkurzonych babć, i – jak widać profesora-intelektualisty, i młodzieżowca-działacza ze skłotu. Nie jest łatwo więc zrobić sobie takiego „typowego” awatara, by na nim trenować swoje narracje.

No bo popatrzmy na stronę przeciwną. Tu jest ciekawiej. Kim jest typowy wyborca PiS-u? A, to zależy kto takowego ogląda. Przeciwnicy jego dokonują tu ciekawej konstrukcji. Dla totalnych taki typowy pisowiec to tłumok, cham uwolniony, tępak, który nie jest w stanie sklecić nic poza komunałami z TVP. Ściana wschodnia, uzależniony od dotacji patol, który 500+ na dzieci zamienia na tanie wino. Dla samego PiS-u to patriota, członek wielodzietnej rodziny, poszkodowany w procesie transformacji III RP, która – dopiero teraz – dzieli się z nim swym dorobkiem, do tej pory trwonionym przez układowy, postkomunistyczny kapitalizm kompradorski. Przyznacie, że to dwa różne obrazy. Ciekawe jest to, że pisowcy wiedzą, że ich przeciwnicy mają ich za gorszych, niż są w rzeczywistości. I to tworzy dwie interesujący rzeczy – pisowcy wiedzą, że są lepsi, niż ci, za których ich mają przeciwnicy. I ta „lepszość” nie bierze się z ich pychy, ale z pychy ich przeciwników, którzy na tym poniżeniu sztucznie się, bo relatywnie – wywyższają. Jest to więc źródłem pisowskiej satysfakcji, że jesteśmy jacy jesteśmy i nas tu poniżają.

Drugi efekt takiego stanu rzeczy jest jeszcze ciekawszy. Totalsi, modelując sobie obraz takiego bezzębnego chama ze wschodu popełniają błąd podstawowy – konstruują sobie awatara, który zaspokaja ich emocjonalne potrzeby, ale jest tak daleki od rzeczywistości, że kiedy od takiego głupka dostają baty przy urnie, to wali im się cały świat. Opozycja bowiem nie rozumie, że degradacja, niedocenianie swego przeciwnika jest błędem z ich strony, zaś atutem strony przeciwnej. Jak w wojnie – jak sobie będziemy wmawiać, że po drugiej stronie to tekturowe czołgi, w środku zaś same przygłupy, to jak się okaże nagle, że tak nie jest, to mamy kolejną potyczkę, gdzie strona dumna i światła (w swych emocjach rzecz jasna) zbiera bęcki. I tak się kręcą polskie żarna polityki. W dwóch rzeczywistościach – emocjonalnej i realnej. Sukcesy zaś prezesa polegają na trafnym rozczytaniu tego rozjazdu –  emocji i rzeczywistości. Dla niego ciągła deprecjacja jego możliwości jest taktyczną zaletą – niedocenianie przez przeciwnika przerabia na źródła swego przyszłego zwycięstwa.   

Ale pal licho wojenkę polsko-polską. Idą cięższe czasy. Grozi nam globalistyczny zamordyzm, który już wszystkich, bez względu na barwy narodowe czy ideowe weźmie pod but. Czy będzie wtedy jakiś modelowy beneficjent tego stanu? Jak to jest w autorytarnych systemach? Przypomina mi się Suworow, który w jednej ze swych książek opisał takiego modelowca, bazę społeczną, na której opierał się cały system. To był gościu, który stał w kolejce do wspólnej toalety, rano, przed pracą. Mieliśmy wtedy, za Stalina dodam, najazd nowych ludzi na miasta, ci zajmowali mieszkania burżujów, kiedyś przeznaczone dla nich, w nowych, demokratycznych czasach, oddane ludowi, który gnieździł się po pokojach jednym na rodzinę, zaś były i wspólne toalety, i kuchnie. Sam się urodziłem i wychowałem w takim układzie. Otóż Suworow uważał, że taki gościu w kolejce do klopa, który w dodatku jeszcze sobie podśpiewywał, to typowy wytwór tamtych czasów. I to jest prawda. Ale czy on rządził? Gdzież tam!

W polityce zawsze się liczyło grupy interesów. Zaspokojenie ich potrzeb dawało władzę. Ale co zrobić z układem totalitarnym? Ten produkuje taki poziom przemocy, że władza nikomu nie musi się podlizywać, sama bowiem jest sobie źródłem własnej sprawczości. Nie musi się weryfikować wyborczo zabiegając o cokolwiek. Winna dbać jedynie o zabezpieczenie interesów wąskiej grupy – samego aparatu przemocy, który jest narzędziem jej sprawczości. No to jak to będzie w globalistycznym obozie? Myślę, że to kwestia ewolucji. No, bo kto teraz jest zadeklarowanym beneficjentem przyszłego świata koncentracyjnego? Inwigilacji, piętnastominutowych więzień, braku własności i wolności słowa, wypiski więziennej na podstawowe potrzeby? No – nikt. Jakoś się to rozkłada teraz na kawałki – ekologiczni szaleńcy uprawiają tylko cząstkę tej przyszłości, w nadziei, że najgorsze co się mogło przytrafić Gai, czyli człowiek, albo się opamięta, albo odejdzie. Większość nie widzi nic i nie chce o tym słyszeć idąc w przepaść, podśpiewując, jak ten stalinowiec w kolejce do kibla.

Przyszły świat nie będzie się w ogóle musiał odwoływać do „grup interesów”. Znikną i grupy, i interes. No, bo jaki interes ekonomiczny ma mieć społeczeństwo wyzute z własności? Żaden, bo… bez własności zniknie cała ekonomia. Życie sprowadzi się do płaskiej egzystencji, gdzie szczytem szczęścia będzie realizacja podstawowych, a więc egzystencjalnych potrzeb. Świat się podzieli na trzy grupy. „Się podzieli” – gdzie tam: zostanie podzielony. Na depopulowane doły (po co ich tyle, skoro i tak jedyne co robią to zatruwają matkę naszą, Ziemię) i światłą elitę, która uratuje – nas, a jakże – przed zagładą. I trzecią grupę – strażników tego bałaganu, których coraz częściej będzie zastępował najstraszniejszy potwór końca cywilizacji – sztuczna inteligencja. A ta, raz uruchomiona nie da się zatrzymać i pożre nawet swych twórców. O czym mówi nie tylko połowa literatury fantastyczno-naukowej, ale i doświadczenie.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.                      

About Author