28.03. Podsumowanie pandemii? Jeszcze trzeba trochę poczekać.

28 marca, dzień 756.

Wpis nr 745

zakażeń/zgonów (dzisiaj)

2.368/1

Dziś był pierwszy dzień „zniesienia” pandemii. Ludzkość, z tej polskiej części, długo czekała na ten dzień i założę się, że większość tak na początku myślała, że po tygodniach wyrzeczeń, które szybko zmieniły się w miesiące i lata, jak już dojdzie do momentu, gdy powiemy sobie koniec, to będzie jakieś święto, event, przemówienia, nagrody i długie minuty ciszy ku pamięci tych, którym, się nie udało. A tu nic. Nawet żadnych podsumowań. Ja już, za każdym zwrotem pandemicznym, ściąganio-nakładaniem maseczek, próbowałem podsumować kolejne etapy, a więc dziś by też wypadało, jednak mam pewne zastrzeżenia do takich prób.

Po pierwsze wiele tego już było, po drugie – sprawa co do rezultatów tych dwóch lat jest tak wielowątkowa, że trzeba by opasłych tomisk, by to wszystko ująć. Po trzecie: sprawa oceny pandemii jest wciąż niejednoznaczna, to znaczy naznaczona bardziej piętnem przekonań i polityki niż naukowych analiz. Bo właśnie świat nauki nałgał w niej jak nigdy wcześniej i wśród wielu środowisk, których image społecznej służby padł na twarz (policja, politycy, lekarze, no i my favorite – dziennikarze) środowisko naukowców, ekspertów, zwłaszcza medycznych straciło najwięcej.

Mamy bowiem do czynienia z powolnym procesem wychodzenia na jaw rzeczy, które były aksjomatami pandemii, a ostatnio padających jak muchy na zimę. Lockdowny okazały się kontrproduktywne, wszystkie niefarmaceutyczne środki zapobiegania pandemii nie spełniły pokładanych (deklarowanych?) nadziei. Szczepionki to kolejna katastrofa, gdyż co najmniej nie miały znaczenia w powstrzymaniu wirusa, zaś ostatnie deklaracje ich producentów mrożą krew w żyłach. Sami producenci deklarują, że stworzyli w zasadzie terapię genową o nieznanych skutkach, np. ostatnio wynika to z ich deklaracji o nieznanym wpływie preparatu na rozwój ciąży i stan plemników, w związku z czym odradzają jego branie kobietom w ciąży lub taką ciążę planującym. A jednocześnie nasze ministerstwo zdrowia namawia ciężarne do szczepień.

Czy to coś zmienia? Niewiele. Świat na tyle się w tym wszystkim pogubił, że nie jest w stanie wyciągnąć wniosków z tego co dobrze, a co źle zrobił przez całe dwa lata tego eksperymentu na światową skalę. Co oznacza, że mamy warunki do powtarzania się tego procederu w przyszłości. Mechanizmy strachu są przećwiczone, byli (?) eksperci czekają za rogiem wojny, przebierają nogami, by znowu stanąć w świetle kamer w swym pandemicznym wyniesieniu. Może tylko zabraknąć kasy na powtórkę z tej ponurej rozrywki, jednak teraz już wszystko można zwalić na wojnę. Mamy więc wszelkie przesłanki do pozostawania pandemii (tej czy owej) na tak zwanym stand by’u.

Nie ma więc chętnych do podsumowań. Strona oficjalna, ta z zapędami do sanitaryzmu, na razie trochę przycichła, choć wielu z tego środowiska stwierdziło, że ok, skoro tak Niedzielski chce to proszę bardzo, znieśmy obostrzenia, ale oni włączają stopery i odczekują góra dwa tygodnie na wzrost zakażeń i zgonów, bo przy takich poluzowaniach kowid musi wrócić. Niektórzy wspominają tu także o niezaszczepionym czynniku uchodźczym, że on dopali taki wzrost. Ten ostatni wątek najczęściej wspierany jest jakąś łzawą historyjką o Ukraince, która przybywszy zrozumiała, że należy się szczepić, bo wszyscy (?) Polacy wokoło tak mało kłopotliwie przechodzą kowida. Ale czynnik ukraiński JUŻ powinien nas skosić, bo lekko licząc mamy u siebie dodatkowo, od prawie miesiąca, ponad stan 50/50 wśród Polaków, jakieś 1.500.000 niezaszczepionych ludzi z, trzeba to przyznać, dość luźnym stosunkiem do przyjętego maseczkowania. A tu nic się nie dzieje, fala nie wzrasta, choć powinna. Oczywiście wedle koronaentuzjastów.

Pierwszy dzień niemaseczkowy, szczególnie w transporcie publicznym, pokazał, że ludzie tego nie noszą. To oznacza, że bardziej się jednak bali mandatów, niż wirusa, który wedle prawa miał zniknąć równo o 23.59 ostatniej niedzieli. Zostali tylko ci, i prawidłowo, którzy chcą to nosić, najczęściej – co oczywiste – po to by chronić innych, słabszych. Ja też włączę sobie taki stoper i będę obserwował krzywą zakażeń. Tak ze dwa tygodnie. I reakcję na nią władz. Bo, jak pisał doktor Basiukiewicz, z krzywą zakażeń jest na pewno tak, że albo wzrośnie, albo spadnie, ale dla mnie będzie ciekawa reakcja władz jak krzywa wzrośnie. Bo brak powrotu do obostrzeń w takim przypadku oznaczał będzie ostateczne przyznanie się do fiaska działań poprzednich i sprowadzenie reakcji na kowida wyłącznie do działań politycznych. Czyli potwierdzenia się mojej stałej teorii, że kowid już dawno przestał być czynnikiem epidemiologicznym, zaś nasze reakcje na niego są o wiele bardziej szkodliwe niż on sam.

Już na początku pandemii wpadłem na to zagrożenie, gdy pomyślałem, że zaczniemy majstrować przy służbie zdrowia, która i bez kowida była tykającą bombą zegarową. Nieudolny saper polskiego zdrowia publicznego tylko przyspieszył działanie mechanizmu zegarowego tego ładunku. I wybuchł on nam w rękach w postaci ponadnormatywnych zgonów. „Cichych ofiar pandemii” jak określili usłużni mediaworkerzy tego rodzaju proceder. W związku z tym, nie ma co się spodziewać rzetelnych podsumowań z „tamtej” strony. Z „tej strony” też jeszcze nie. Głównie dlatego, że nielegasom trudno jest zebrać rządowe dane, w dodatku już mało rzetelne od początku. Po drugie, może jeszcze za wcześnie na podsumowanie, bo w sensie stanu zdrowia publicznego pandemia jeszcze trwa. Mieliśmy bowiem do czynienia z gwałtownym wzrostem zakażeń i zgonów tuż „przed wojną”, wstrząsającą korelacją ilości zaszczepionych ze wzrostem kowidowych zakażeń oraz osłabieniem się ogólnej odporności na skalę populacyjną.

Jak przepowiadałem – na skutki popandemiczne przyjdzie nam długo poczekać, nie dlatego, że się będą powoli pojawiały, ale że się będą pojawiały w coraz to różnych obszarach. Na tak szeroką skalę, że utracimy w wielu przypadkach zdolność śledzenia ich związku przyczyny ze skutkiem. Proponuję więc odczekać co najmniej te dwa tygodnie z podsumowaniami i triumfalizmem obu „stron” sporu, który oficjalnie przecież się nie toczył. Przypomina mi to te wszystkie „jeszcze tylko dwa tygodnie”, których naliczyliśmy już kilka. Od 2 tygodni przecież zaczynaliśmy, bo na niewiele więcej się zamknęliśmy w Kwarantannie Pierwszej (w obronie przed Falą Pierwszą, której… nie było

). Potem były słynne „jeszcze tylko dwa (ostatnie) tygodnie” solidaryzmu kwarantannowego, które przedłużyły się o miesiąc i dały prawdziwą falę śmierci Z kowidem i zgonów ponadnormatywnych.

No to ok, załóżmy sobie dwa kolejne tygodnie oczekiwania na strzał do góry krzywej zakażeń. Wedle ekspertów epidemiologicznych, zaleceń o obostrzeniach, które teraz zostały (uwaga!) zawieszone – pandemia powinna teraz pójść jak ogień po sianie. I założę się, że jak tak pójdzie to rząd nie zrobi nic, a jak wyjdzie, że (Polacy…) nic się nie stało to o tym… nie usłyszymy, bo nawet w najbardziej kowidowo zapyziałych głowach musiałyby wtedy powstać nieprawomyślne pytania o sens tego dwuletniego eksperymentu.

I wtedy trzeba wrócić do podstawowej kwestii: nie pytajcie dlaczego oni to nam robią, tylko dlaczego my im na to pozwalamy.  

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.               

About Author