16.05. Skandal w cyrku za państwowe

16 maja, dzień 805.

Wpis nr 794

zakażeń/zgonów (dzisiaj)

95/0

Ostatnio nie mogę się opędzić od gó..o burzy z powodu Eurowizji. Tam stało się coś żenująco nieważnego, ale jak papierek lakmusowy pokazało zawartość całości i to w przyszłym rozwoju.

Zacznę od początku. Nigdy nie lubiłem Eurowizji. Dla mnie było to od początku bezguście kompletne, bo to przecież festiwal państwowych telewizji, więc nie ma co się spodziewać czegoś interesującego od urzędników, których gustów nie weryfikuje widz, tylko rozleniwiający abonament. Właściwie to nikt poważny nie zadebiutował na tym festiwalu, nikt nie zrobił kariery, no, może z wyjątkiem fenomenu ABBY, która zawojowała najpierw jurorów, a potem cały świat.

W nowych czasach to się zmieniło. Zdaje się, bo jak pisałem wyżej – nie śledzę. Ostatnio widziałem ten festiwal przy okazji imprezy, bo gospodarze włączyli teleoczko na przyjęciu – wygrała wtedy nieprzysłowiowa już baba z brodą. I to był koniec moich przypadkowych przygód z tą imprezą, Nie piszę, by się usprawiedliwiać, że jednak o tym wspominam, ale by pokazać, że ta impreza nie ma już nic wspólnego ze śpiewaniem. Ma być dziwacznie i progresywnie, liczy się wrażenie, a właściwie jazda po bandzie. Tak oto publiczne telewizje stały się archipelagiem globalnego postępu. A więc trzeba przebijać baby z brodą. Dlatego mnie ta lukullusowa impreza przestała interesować. W końcu bowiem kwestia pieśniarska na festiwalu piosenki stała się trzeciorzędna, zaś oglądanie śpiewających transpłciowych czy niebinarnych centaurów mało mnie zajmuje.

Ale okazało się coś ciekawego – zaznaczam, że nie oglądałem, ale widzę po internetach. Po pierwsze – Polska podobno wystawiła śpiewaka o dobrym głosie i ciekawej piosence. Jako, że miał dwie nogi, był bez ogona i wyglądał na mężczyznę – nie wróżono mu, zwłaszcza z lewej strony, wielkiej przyszłości. Ale przeszedł ci on do finału i jak zwykle rozgorzały w Polakach nadzieje. Widocznie w jury heteroseksualny śpiewak z głosem i repertuarem to już teraz taka rzadkość , że trzeba było go przepuścić jako wyjątkowe dziwadło. Po drugie – faworytem, zanim otworzył ktokolwiek usta, był zespół ukraiński. Wiadomo wojna i ofiara przegrać nie może, choćby popierdziała tylko na wuwuzeli.

A potem weszła polityka. To znaczy zaczęło się głosowanie. O cuda, panie. Polskie jury dało Ukrainie maksa, czyli 10 punktów, zaś polska prowadząca zakrzyknęła „Sława Ukraini!”, co niektóre grupy rodzin wołyńskich uznały za skandal, argumentując, że takie słowa to ich zarąbani krewni słyszeli jako ostatnie, odchodząc dramatycznie z tego świata. Ale i lud polski w głosowaniu podążył za trendem i też dał maksa – 12 punktów. Jury ukraińskie dało zero. Za to lud ukraiński dał maksa, co oznaczało już od razu, że ukraińskie wejrzenie instytucjonalne różni się od woli ludu, na co zwrócono uwagę.

I zaczął się skandal. Zaczęło się od oskarżeń organizatorów, że Polska z innymi krajami zrobiła „spółdzielnię”, w której uzgadniano wymianę głosów. W dodatku polska prowadząca została oskarżona o uprawianie polityki, no zadyma na całego, i to w cyrku za publiczne przecież pieniądze. Co do polskich wątków, to okazało się, że jury ukraińskie (czyli Ukraina) jest niewdzięczne, my tu pomagamy, przyjmujemy, przemycamy pod ogniem broń i towary, a oni nam tu ZERO. Ba, Niemcom – szóstka. (Za co a propos Niemcy się obrazili). A więc zdrajcy. I tak będzie w polityce, znowu się postaramy a oni i tak pójdą z Niemcami. Bo my porządnie – dwa razy maks. Oni zero, choć na ochłodę – lud ukraiński dał maksa i przeprosił za „swoje” jury. Ba, okazało się, że tam w tym ukraińskim jury ruska onuca siedzi na onucy. I stąd wniosek rozszerzający – tak będzie i w polityce. Ruskie, nieprzetrzepane onuce w instytucjach Ukrainy zrobią nam koło pióra, wydutkają nas z odbudowy, dadzą ją Niemcom (stąd ta szóstka).

Chciałem nieśmiało zaznaczyć dwie rzeczy. Jak widać to nie żaden festiwal piosenkarski, tylko obszar politycznych zapłat długów i powinności. Nikt się nie zająknął nad warsztatem zwycięzcy i przegranych. Sama polityka i impreza w cieniu wojny.

Po drugie, to był kamyk, który kolejny raz zburzył wygładzone fale polskiej politycznej poprawności, która stoi na straży bezrefleksyjnego inwestowania w emocjonalny interes. Wystarczył tylko jakiś festiwalik, a tu cała nowa wojna polsko-polska się zleciała. Jedni, że tak trzeba, dawać maksa, niech nawet ryczą jakieś beztalencia, bo przecież wojna i mamy unconditional love. Drudzy, że patrzcie – jaskrawa niewdzięczność. Nasz też mógłby ryczeć jak wół, ale nam się maks punktów należy, bo pomagamy. I od razu wszystko na stół – Wołyń i że zobaczycie jak nas zrobią.

Co będzie jak lud ukraiński nam będzie chciał dać maksa, zaś ukraińskie instytucje inaczej będą widziały swój interes?

PS. Zaś co do samej imprezy, to niech przemówią internety:

„Michał Szpak przebrany za husarza, ubijający masło w drewnianej maselnicy siedząc na fortepianie, śpiewający „Imagine” po ukraińsku, do tego Anna Grodzka w chórkach i Robert Biedroń w nowej fryzurze na klawiszach. Tak bym to widział.„

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.

About Author