23.03. Kiedy tłum zdobędzie pałac

23 marca, dzień 1116.

Wpis nr 1105

zakażeń/zgonów

2724/17

Zapraszam do wsparcia mego bloga

Wersja audio

Kiedy to piszę jeszcze dymi Paryż i pożary rozlewają się po Francji. Weto nie przeszło, ale do tego kuriozum praworządnej demokracji jeszcze wrócimy. Dziwna ta demokracja, przecież niedawno były wybory na Macrona, a dziś nawet jego zwolennicy są przeciwko niemu. Szykuje się przesilenie i dziś chciałem o tym. Moim zdaniem Macron będzie dążył do wręcz kinetycznej konfrontacji. Zaraz wyłuszczę dlaczego.

Obserwuję pewien ciąg wydarzeń związanych z realnymi skutkami wystąpień ulicznych. W kowidzie i na temat kowida uważałem je, i uważam wciąż, za sposób bezpiecznego upuszczenia żółci, sterowany przez władze, lub co najmniej jej na rękę. Widzieliśmy przecież fale demonstracji antyobostrzeniowych, trucki blokowały Kanadę, tłumy zapełniały place. I co? I nic. A co miało niby być? Przecież – vide Francja – przywódców wybiera się na określony czas, by mieli szansę pokazać na co ich stać. Tu jest rubelek za wejście ale dwa za wyjście. Jak odwołać urzędującego prezydenta, czy wybranego przez parlament premiera, głosem ulicy? No, nijak nie wychodzi. Trzeba odczekać do następnych wyborów albo podymić na ulicach dla rozgrzewki, z której nic oprócz frustracji niemocy już nie pozostaje.

Mówię o ciągu. No, bo popatrzcie. Taki Trump, co to podstępnie zaatakował Capitol. Teraz to już wszyscy, co chcą dodajmy, wiedzą, że to była ciężka prowokacja służb, czy Deep State, zainteresowanych elekcją Bidena. No, ale po co mieliby sami chcieć by tłum zaatakował świątynię demokratycznego państwa? To proste – po pierwsze by niezdecydowana reszta zobaczyła, że to są szaleńcy i z kim mają (mieli) do czynienia. Trump miał z tym atakiem tyle wspólnego co konspiratorzy podziemia z agenturą, która się wkradła w ich szeregi i sterowała organizacją, zamiast ją zwalczać. Drugi argument to wytworzenie wśród zwolenników (tu Trumpa) poczucia bezradności. No dobra, zdobyliście budynek władzy i co? Pochodziliście wy tam z rogami bizonimi po korytarzach władzy, dotykaliście insygnia i co? I nic. Bo okazuje się, że władza to coś bardziej efemerycznego niż pałac władcy i jego korona. To sprawczość w dniach zwykłych i dniach próby. I buntownik z takiej przygody wraca do domu załamany i nigdy już nie wyjdzie na ulicę. Taki uzysk.

Ta kalka się powtarza coraz częściej. Tak samo było w Brazylii. Też zdobyto urzędy i co? I nic. I teraz będzie już długo, długo nic. Kiedyś myślałem inaczej. Brałem pod uwagę np. takie wydarzenia w Gdańsku w 1970 roku. Tam stoczniowcy zdobyli miasto. Spalili budynki najwyższych władz lokalnych, czyli… pokonali symbolicznego smoka. I co? I nic. Smutnym podsumowaniem ich walki był Lech Wałęsa przemawiający z okien zdobytej komendy milicji, by się tłumy rozeszły, bo trzeba pogadać. Tylko z kim? I myślałem, że takie bunty będące mniej lub bardziej spontaniczną reakcją, że nie da się już wytrzymać kończą się na niczym, bo nie ma programu i przywódcy. Ale okazuje się, że to nieprawda.

Przecież protestujący mają alternatywę. Brazylijczycy mieli swego przegranego o czerwono-kowidowy włos kandydata. Amerykanie mieli Trumpa, Francuzi mają Le Pen. I co? I nic. Gorset demokracji krępuje takie ruchy, bo trzeba by było wyjść poza system, by zakwestionować jego reguły, nawet jak były one i tak przekraczane, jak w przypadku ewidentnie skrojonych wyborów. Żaden – dotąd – demokratyczny rywal nie stanął na czele takich buntów, wszyscy czekają aż takie ruchawki w pośredni sposób osłabią przeciwnika, ale w przyjętych regułach, choćby nawet oszukanej, ale demokracji. Nie ma nikogo kto stanie na beczce i powie oczywistość rewolucyjną: „wszyscy won!”. Co oznacza, że nie ma mowy o tym, by rewolucyjne zmiany w wyniku protestów odbyły się w obszarze reguł demokracji.

Wychodzi na to, że nawołuję do rewolucji. Ale tak nie jest – to atrofia systemu wytwarza rewolucyjną sytuację. Dla mnie rewolucja jest zawsze szkodą, skokiem w rozwoju systemu, który ZAWSZE osiągał gorsze rezultaty niż te planowane. Właśnie – planowane. Widziałem wiele rewolucji, które były efektem całkiem innego towarzystwa niż te, które ją wcielało w życie. Ale co ma zrobić tłum, skoro demokracja przedstawicielska nie działa? Kiedy pośrednicy pomiędzy wolą suwerena a sprawczością coraz to nie dowożą oczekiwań, nawet – jak we Francji – kilka miesięcy po wyborach. Bo – chociażby jak Macron – mają inną agendę niż suweren. Co ma zrobić lud?

Odpowiedź dali rolnicy w Holandii. Poszumieli na ulicach, ale wzięli się do roboty, popatrzyli w kalendarz wyborczy, najpierw wzięli władze lokalne, teraz , jako największa partia (bo oni tam partię założyli a nie rozeszli się po protestach) pójdą po władzę w kraju. I skończy się – przynajmniej tam u nich – zielono-komunistyczne rumakowanie. Tak to się robi koledzy. Tak, to do nas – Polaków. Coraz to słyszę, trzeba wyjść na ulice i dać popalić, i że te Polaki to jakieś cipy, bo inni dymią, a u nas „wsi spokojna”. Co prawda to prawda, ale się pytam: No dobra, zdobędziecie Belweder, przegonicie posłów przez ścieżkę zdrowia i co? Przecież pookągłowa dwójpolówka od 30 lat dba by nie było alternatywy elit spoza plemiennego podziału czerwonych i czarnych. I kto stanie na beczce? Z jakim programem? Przecież nawet jak ktoś taki się zdarzy, to was wszystkich zaraz pokłócą, bo dacie się wciągnąć w „sporki” o aborcji i roli konkordatu w skatolicyzowanej Polsce.

Ale pamiętam czasy Solidarności. Niech tam będzie, że zaczęło się od tego, że jeden komuch chciał drugiemu zrobić społeczne lokalne kuku. Niech będzie. Ale nikt mi nie powie, że był to ruch kontrolowany, nawet jeśli tam była agentura na całego. Ale ruch się tak rozrósł, nie trzeba było nikomu nic tłumaczyć wszyscy wiedzieli o co chodzi. I takie służby to zajmowały się nie sterowaniem tym ruchem, bo miał zbyt duży zasięg, ale tylko powstrzymywaniem jego wzrostu i skłócaniem społeczeństwa. I mit Solidarności może nam pokazać, że „Polak potrafi”, byleby mu się chciało chcieć.

Na razie mu się nie chce. Leży pod gruszą i przysypia. Gdzieś tam huczą planety i wojny, ale jeszcze go nie budzą. Tylko jakieś oszołomy latają po sadzie i przeszkadzają w drzemce. Ale powoli dochodzą głosy siekier rąbiących sad. Ciekawe czy coś z niego zostanie zanim się śpiący suweren obudzi? Tym bardziej ważne jest, że jeśli się w ogóle obudzi nie będzie latał bez rozumu z kłonicą po ogrodzie, tylko się zastanowił jak do tego doszło, że mu wycięli większość sadu i jak do tego nie dopuścić w przyszłości.

Napisał Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.

About Author