6.04. Ten okropny Orban. Niemiecko-węgierska analiza porównawcza.

6 kwietnia, dzień 765.

Wpis nr 754

Zakażeń/zgonów

1571/77 (dzisiaj)

Dziś tematem, nawet trochę przysłaniającym chwilowo wojnę, stała się wygrana Orbana na (w?) Węgrzech. Ja już pisałem o polskich implikacjach przedwyborczych i wpływu wyniku węgierskiego na polską politykę. Ale chciałem wrócić do jednego – do tego co powtarza się w polskiej polityce opozycyjnej. Czyli etykietowanie. Są skreślone nazwiska, środowiska. Widać to było na potwornym ataku za spotkanie z partiami niemainstreamowymi z Europy w Warszawie, gdzie zwłaszcza wskazywano na panią Le Pen, przyjaciółkę Putina. Do dziś odbija się to opozycji przy każdej okazji, że tu niby ten PiS taki antyrosyjski, ale tak naprawdę to kumpli Putina zaprasza i ruski węgiel kupuje. Tak jakby największym kumplem Putina nie była patronka polskiej opozycji, Merkel.

To samo stało się z Orbanem, który niewystarczająco potępił Kreml, nie wspiera wystarczająco sankcji (a Niemcy wspierają?), choć przyjmuje równo uchodźców (a Niemcy przyjmują?). Zastanawiałem się nad postawą Orbana w tej wojnie, bo czarno-białe myślenie opozycji w tej sprawie wydaje mi się nie tyle przesadzone, co obliczone na rynek wewnętrzny – dowalenie PiS-owi za kryptoputinizm.

Poniżej ciekawy tekst, trochę właśnie o motywach Orbana, ale głównie polegający na zestawieniu przewin węgierskich kontra przewinom niemieckim. Z ciekawym bilansem porównawczym. Dziękuję panu Dominkowi Wójcickiemu, którego tekst z interentów cytuję:   

Kozłem ofiarnym z Budapesztu Niemcy przykrywają własną parszywość.

Im bardziej haniebna będzie polityka niemiecka względem Ukrainy, tym mocniej za przykrywkę i kozła ofiarnego będzie robił Wiktor Orban. Im mocniej przypominane będzie, jak bardzo proputinowski był rząd Donalda Tuska i jak służalcze wobec Rosji całe wspierające go środowisko, tym bardziej będzie ono swoją hańbę zrzucać na PiS.

Nie robią na mnie wrażenia ataki na Orbana za to, jak bardzo jest proputinowski, chociaż w istocie jest. Szczerze się cieszę z jego wczorajszego zwycięstwa, a tym bardziej się cieszę, im bardziej lamentuje z tego powodu nasza opozycja. Oby tak za półtora roku ponownie nad Wisłą powtórzony został Budapeszt.

Orban od ponad miesiąca w sprawie wojny na Ukrainie zachowuje się dla części polskiej prawicy fatalnie, ale niestety ta część prawicy nie chce zrozumieć jednej rzeczy. Wiktor Orban, co sam podkreśla na każdym kroku, jest przywódcą Węgier i to los Węgrów go obchodzi, a nie los innych narodów. I za to się na niego obrażać nie można. Nie jest naszym sojusznikiem na zawsze i we wszystkim, ale w tym, gdzie znajdujemy wspólne interesy. Do tej pory tych interesów było wiele i Węgry nie zachowywały się wiarołomnie. Nie mają jednak obowiązku podzielać naszych racji w kontekście wojny na Ukrainie. Dzieli nas tutaj rozbieżność interesów i tyle.

Oczywiście mógłby Orban wykazywać więcej empatii względem dramatu Ukrainy, ale w istocie niczego by to nie zmieniło. Węgry są w skali Europy krajem małym i żadną miarą ich postawa nie wpływa na losy wojny. Nie jest to również z punktu widzenia Kremla jego sojusznik, bo niczego Węgry Rosji zaoferować nie mogą. Zresztą niczego więcej poza trzymaniem się z daleka od wojny Budapeszt nie robi, a na sankcje i tak się godzi.

Taka postawa Węgrów wynika z kilku okoliczności. Po pierwsze Orban nie wierzy Europie pod niemieckim przywództwem i co do diagnozy ma absolutną rację. Wchodzenie w jakiekolwiek alianse z Berlinem i Brukselą to droga donikąd. Węgry zostaną przez nie zdradzone tak szybko, jak tylko będzie to możliwe, co zresztą widać na naszym przykładzie – kraju, który wziął na siebie (nieistotne w tej chwili, czy słusznie czy nie) ciężar walki o pokój i jest przez Unię Europejską w czasie wojny w Europie osłabiany na wszelkie możliwe sposoby.

Po drugie, Orban wypracował z Rosją satysfakcjonujące go relacje ekonomiczne z dostępem do bardzo taniej energii jak na warunki europejskie, co jest zasługą rosyjskiego gazu kupowanego po korzystnych cenach. Wzajemne relacje stanowią tę formę porozumienia, która odpowiada także Moskwie, a jednocześnie nie ogranicza w żaden sposób węgierskiej suwerenności. Czy zatem dlatego, że skoro Wiktor Orban uznaje, że Rosja nie stanowi dzisiaj istotnego zagrożenia dla Węgier, mamy się na niego gniewać, bo swojego 10 – milionowego państwa nie angażuje w obronę państwa 44 – milionowego w wojnie przeciwko państwu 144 – milionowemu? No nie.

Całym sercem w trwającej wojnie kibicuję Ukrainie, nie ma we mnie żadnego „ale”, żadnego „no może jednak Rosja ma rację w tej, czy innej sprawie”. Niemniej to wszystko nie oznacza, że nie widzę, że jednym z podstawowych celów Ukrainy – do czego ma zresztą ona pełne prawo i rozumiem, że tak robi – jest rozlać wojnę na całą Europę. Zelenski dość sprawnie mobilizuje w tej kwestii choćby Polskę i znajduje czułe strony naszego rządu – na przykład mówiąc o Smoleńsku. Sam zaliczam się do osób, które uznają, że w Smoleńsku raczej był zamach, ale też doskonale wiem, że prezydent Ukrainy nie ma w tym temacie żadnych tajnych informacji, bo mieć ich nie może, więc gdy mówi o Smoleńsku, to tylko po to, żeby wzbudzić w rządzących naszym krajem odpowiednie reakcje. Dlatego uśmiecham się na te słowa, doceniam spryt Zelenskiego, ale nie ekscytowałem się tamtym stwierdzeniem i niczego ono nie dowodzi.

Kibicując Ukrainie, rozróżniam cele i działania, które ma w tej sprawie Ukraina i Polska. Dla Ukrainy celem jest obrona niepodległości, dla nas powstrzymanie Rosji. Niby cele są podobne, ale to nie to samo. Dla Ukrainy narzędziem jest wszystko, co możliwe, bo nic gorszego niż wojna na swoim terytorium już jej spotkać nie może, dla nas narzędzia walki z Rosją muszą być fundamentalnie odmienne od tych stosowanych przez Ukrainę.

Zatem powtórzę: rozumiem, że Ukraina chce wojny w Europie, stąd ostatnie „wrzutki” do nas o Kaliningradzie, bo taki ma interes. Ale to jej interes. Zresztą taki sam interes mieliśmy my w roku 1914, ciesząc się z wojny narodów i taki sam cel mieliśmy w roku 1939, by nie być samemu przeciwko Niemcom. Nawet w roku 1945 moglibyśmy powitać trzecią wojnę światową ze Stalinem z zadowoleniem. Dzisiaj w takiej samej sytuacji jest natomiast Ukraina, ale nie Polska i tym bardziej nie Węgry, od których zacząłem tekst. Wiktor Orban jest natomiast najmocniejszym wyrazicielem tej logiki. Nie oznacza to rzecz jasna, że Europa ma zamknąć oczy i nie widzieć, co rosyjscy bandyci robią z Ukrainą. Tyle tylko, że inna niż ta wykrzykiwana ma być hierarchia w stawianiu Putinowi oporu.

Jest państwo, które zachowuje się haniebnie w czasie tej wojny. Nie dość, że to jego elity w relacjach dwustronnych budowały przez lata potęgę Putina, to jeszcze stworzyły taką politykę w całej Unii Europejskiej, która nie tylko karała za antyrosyjskość, ale pozwoliła Kremlowi zarzucić energetyczny kaganiec całemu kontynentowi. Gdy zaś doszło do wojny, to są pierwszym hamulcowym w nakładaniu sankcji na Rosję, gdy te sankcje to dzisiaj jedyne możliwe i wykonalne narzędzie w walce z moskiewską dziczą. Tym haniebnym państwem są oczywiście Niemcy.

Gdyby nie pewne uwarunkowania dyplomatyczne, to Niemcy powinny być uznane przez Warszawę za kraj jawnie nam wrogi, bo tak w istocie jest. Są one dla nas państwem o wiele groźniejszym niż Rosja, bo możliwości oddziaływania Rosji dramatycznie spadły. Wpływy niemieckie są natomiast potężne i to na wielu płaszczyznach. I o ile małe Węgry mogą stać z boku tej wojny, o tyle potężne Niemcy, które same narzucają innym krajom swoje przywództwo i pozycjonują się jako sumienie Europy, stać z boku nie mogą. Ale stoją.

Im bardziej zatem Niemcy będą różnymi sposobami, głównie poprzez celowe zaniechania, wspierać rosyjską inwazję na Ukrainę, tym mocniej będzie rosła potrzeba, aby zrzucić winę na kogoś innego i tym kimś będzie oczywiście Wiktor Orban.

Tak jak napisałem – Orban niczego nie może zaoferować Rosji, bo Węgry na nic wpływu w Europie nie mają. Tak samo, jak żadnym rosyjskim pomocnikiem nie są Salvini i Le Pen, bo oni nawet u siebie w kraju o niczym nie decydują. Za to Niemcy mogą zaaferować Rosji z wiadomych względów niemal wszystko. Jednocześnie nigdy sobie nie pozwolą na to, aby spadło na nich publiczne odium pomocników zbrodniarza, więc w tę rolę wpychają Węgry.

Ta sama strategia ma miejsce na polskim podwórku za sprawą Platformy Obywatelskiej. Żaden inny rząd w Europie, oprócz oczywiście niemieckiego, nie był przez lata bardziej proputinowski niż rząd Donalda Tuska. Co naturalnie nie dziwi, bo rząd Donalda Tuska był wyłącznie wykonawcą niemieckich interesów na wschód od Niemiec.

Przypomnijmy tylko, że to minister spraw zagranicznych PO, czyli Sikorski zapraszał Rosję do NATO. To rząd Tuska zakładał nam jeszcze większe energetyczne kajdany niż robiła to w tym czasie Europa (gazowa umowa Pawlaka do roku 2037 unieważniona przez Komisję Europejską). To dla rządu Tuska swoistą racją stanu było niszczenie własnego prezydenta w osobie Lecha Kaczyńskiego, tylko dlatego, że był on politykiem niechętnym Rosji.

To środowisko wspierające rząd Tuska, w imię resetu z Rosją, dowodziło, że Katyń nie był ludobójstwem – tak proszę państwa, tak było. „Zbrodnia katyńska nosi znamiona ludobójstwa lecz nie można jej uznać za ludobójstwo sensu stricte. Polska nie powinna nalegać na uznanie Katynia za taką zbrodnię” – tłumaczył w 2011 r. na łamach Gazety Wyborczej (bo gdzie indziej), nieżyjący już prof. Janusz Symonides.

Tekstów i opinii jawnie prorosyjskich było przez lata tak dużo, że to materiał na osobny tekst. I dzisiaj cała ta ekipa – zakłamana jak zawsze – szuka sprzymierzeńców Putina w PiS-ie, a poza Polską w Budapeszcie. Tymczasem 12 lat temu to te łajdaki biegały na cmentarze palić świeczki bolszewickim żołnierzom z roku 1920, przy radosnym akompaniamencie całego Anty-PiS-u. Nieżyjący Wajda: – „Pójdę na cmentarz i zapalę świeczkę, bo radzieccy żołnierze walczyli w słusznej, również naszej sprawie”.

Nikt w Polsce – nawet SLD – nie poszedł nigdy w realnych decyzjach i w symbolicznych gestach w taką czołobitność względem Kremla, jak Platforma Obywatelska i jej zaplecze. A dzisiaj wielcy przeciwnicy Rosji Putina…

W 2010 roku o relacjach rosyjsko – polskich mówił ówczesny prezydent FR Miedwiediew: – „Dziś nic nas nie dzieli”. Prezydent Komorowski odpowiadał równie serdecznie. Przypomnę tylko, że byliśmy już po rosyjskiej agresji na Gruzję. O Smoleńsku nie wspominam, bo dla PO nigdy nie była to rzecz ważna.

Zacząłem od Orbana i na nim skończę. Należy przyjąć do wiadomości drogę jaką wybrał i absolutnie nie ochładzać stosunków z Węgrami, czy kończyć formułę Grupy Wyszechradzkiej, bo to jest nasz najbliższy europejski sojusznik i lepszego nie będzie. Nie wolno dać sobie wmówić, że to przez Orbana Rosja może coś więcej, bo to jest wyłącznie narracja Berlina. Tego samego Berlina, któremu od pierwszych minut wojny najmocniej zależało na upadku Ukrainy i który z powodu dzielności armii ukraińskiej jest najbardziej wściekły. I dlatego w Europie, ale także przez swoją własną partię w Polsce, będzie Berlin zawzięcie poszukiwał przyjaciół Putina, samemu będąc z nim w cichym sojuszu.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.

About Author