7.09. Campus fugit, czyli koniec pewnego mebla.

7 września, dzień 553.

Wpis nr 542

zakażeń/zgonów

2.891.079/75.392

Wyprztykał się już powoli temat Campusu Polska. Jak zwykle przepuściłem w liny bieżące komentarze i relacje, by nabrać do tematu dystansu. A było do czego, bo wieści z tego zlotu młodzieży opozycyjnej wciągały w narracje, które same się narzucały. Pora więc na bilansik z oddali, kiedy już inne tematy poprzykrywały ten hit kończącego się sezonu.

Była to inicjatywa Rafała Trzaskowskiego, w dodatku zrobiona w dużej mierze za niemieckie pieniądze. Ja wiem, że żyjemy w czasach, gdy obce kraje mogą bezkarnie finansować polityczne spędy sprzyjających im młodzianów w towarzystwie polityków bardziej zstępujących niż wstępujących. Było więc na bogato, w dość ciekawych formułach – wiadomo po sponsorach: wymagająco.

Z tych obrad, a właściwie konferencji wyniknęło jednak kilka rzeczy. I to nie najciekawszych dla opozycji. Miało być merytorycznie nowe otwarcie, w dodatku w kierunku młodzieży. Wszyscy myśleli, że to cios w dziaderski image PiS-u, nie do odrobienia, ani nie do podrobienia. Wyszło jednak coś w rodzaju narady z młodzieżówkami partyjnymi w otoczeniu wahających się młodzianów, czyli inwestycja na przyszłe wybory w strukturę plakatowo-ulotkową. Utwierdziło mnie w tym kilka rzeczy.

Po pierwsze – nie było żadnego dialogu. Tylko monologi, tym razem dziadersów opozycyjnych. Młode pokolenie nie wstąpiło na scenę, było tylko widownią, i to widownią ustawioną w relacji autorytet mówi – młodzież słucha. Bo jak który z widowni wyskoczył z jakimś niewygodnym pytaniem, to dostawał bęcki a młodzieżowy kolektyw go wygwizdywał. Po drugie, tak jak w anegdocie jak wywrócić krowę (dać jej łyżwy i puścić na lodowisko i sama się wy********) – warto było oddać politykom opozycji głos, by wreszcie móc ich wysłuchać do końca. I nie w taktycznych wywiadach ad hoc, ale monologach, Boże żeby, programowych. I znowu, tym razem w całej rozciągłości ujrzeliśmy mizerię programową formacji opozycyjnych. Ukrywany i chyba jedyny postulat ***** ***, nabożny , wręcz bardziej brukselski niż Bruksela, stosunek do Unii Europejskiej, kalki pojęć i wnioskowania jak z TVN i zero pomysłów na Polskę.

Gwoździem programu (złośliwi mówią, że do trumny imprezy) był dialog-pojednanie Tuska z Trzaskowskim. Wiadomo było, że tam się wcześniej pojawiła jakaś rywalizacja o przywództwo, co szybko Panu Rafału wyjaśniono, więc wypadało się publicznie pogodzić, lub chociażby „ładnie poróżnić”, by publiczność zobaczyła, że nie ma wojny na tej górze. I wyszło miałko, bo to ani różnice takie wielkie, ani pomysły takie zajmujące. Ot, kokietowanie młodzieży jako przyszłej, decydującej być może grupy elektoratu.

Nie tak jak na widowni, tu próby kontry ze strony młodzieży były szybko niwelowane, ale w mediach społecznościowych wokół Campusu ujawniła się jednak radykalnie lewacka twarz młodzieży. To oni krytykowali Balcerowicza za bezduszny kapitalizm początku III RP, to tu biło źródło lewicowych postulatów. I gdyby opozycja starała się wsłuchać w głos młodzieży to musiałaby jeszcze bardziej skręcić na lewo. A to – przynajmniej jeszcze dzisiaj i jeszcze w Polsce – dla politycznych emerytów po Okrągłym Stole droga donikąd. I dlatego tak się niektórzy z nich opierali przed tym wirażem. Ale tu nic innego nie będzie. Tego młodego elektoratu nie da się dziś, po tylu latach lewicowych treści w mediach, poderwać inaczej niż na radykalizm pustosłowia o lewackich pseudowartościach. A to oznacza, że nie tylko po prawej stronie, ale i w środku zostaje… PiS.

Wypowiedziane słowa poszły w świat, szary Polak usłyszał co go czeka po utracie władzy przez PiS i znowu wzmocniła się jego pozycja. Jak do tego doszedł jeszcze kryzys z granicą i to w większości po naszej jej stronie, to PiS dostał również nowe punkty. Ofensywa Tuska się załamała, inicjatywa straciła tempo i ugrzęzła. Teraz to już tylko została eskalacja kryzysu z Unią, co to ma nam zabrać nie dane jeszcze pieniądze na rozwój za to, że jesteśmy niepraworządni. Zobaczymy jak to będzie, czy taka pokazucha zapracuje na konto Unii czy PiS-u.

Ale ja mam jedną refleksję z tego Campusa, co prawda wywiedzioną a rebour tego co tam się stało. Otóż uważam, że formuła III RP jako dziedzictwa politycznego kompromisu przy Okrągłym Stole się już ostatecznie wyczerpała. Oczywiście system ten ewoluował, ale jego zręby funkcjonują do dziś, zatopione ówczesną kontraktową tymczasowością w konstytucji. Gdy się ogląda te same od 30 lat twarze przemawiające tamtymi pojęciami do widowni, która takich dylematów dzisiaj nie tylko nie rozumie, ale i nie usprawiedliwia, to widać bezsens ciągnięcia tego w obecnych czasach. I dotyczy to zarówno obu plemion politycznych, jak i, nie tylko ich młodzieżówek, ale całego młodego pokolenia, dla którego dylematy Okrągłego Stołu są dla jednych nieaktualne, dla drugich zaś oportunistycznie niemoralne.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.     

About Author