21.01. Po kiego nam to Davos?

21 stycznia, dzień 1055.

Wpis nr 1044

zakażeń/zgonów

415/3

Zapraszam do wsparcia mego bloga

Wersja audio

Znowu to Davos. Kolejne widowisko dziejowego paktu lewicy i korporacji pod auspicjami globalistów. Ja kompletnie nie rozumiem czemu tam zjeżdża elita polityków, bo resztę – korpo i globalistów – rozumiem. W końcu trzeba się spotkać z wykonawcami nowych objawień ideologii globalizmu, których forum nie tylko logistycznie łączy w jedno te dwie zdawałoby się sprzeczne grupy. Globalizm jest forum, gdzie te dwa trendy się spotykają w jedności celu – fundamentalnej zmiany świata.

Ja rozumiem, że na temat przyszłości świata, nawet jego kształtowania, może się spotykać kto chce i z kim chce. Ale co tam robią politycy? W końcu to spotkanie jakichś grup lobbystycznych, ale co tam robią wybieralni reprezentanci narodowych suwerenów? Czego chcą się dowiedzieć i od kogo? Czemu wyraźnie słuchają agendy gron niewybieralnych, samonominowanych do wiodącej roli przez kapitał i powiązania? Jest na ten temat wiele teorii próbujących wytłumaczyć ten fenomen. Omówię je tu – najważniejsze – krótko, po to by zaznaczyć ogólny kontekst, bo tematem właściwym tego tekstu jest próba wytłumaczenia naszej tam, polskiej, obecności.

Otóż czemu to politycy przyjeżdżają na takie spędy, każdy się wyrywa, jak nie może, to przyśle godnego reprezentanta, wysłuchuje kolejnych faz globalistycznych bzdur, opracowuje nowe agendy, a co najgorsze, że – jak widać – wdraża je w swoich krajach, co przy tej masówce stwarza już światowe trendy, uzgodnione przez niedemokratyczne ciała gdzieś w górach. Pierwsza teoria mówi o tym, że to dobrze wychowana niegdysiejsza młodzieżówka, obsadzona przez wpływowych w rządach i instytucjach, po to by wywierać wpływ. Dowody na to są spekulacyjne, ale mają niezłe potwierdzenie. Wielu ze światowych polityków to absolwenci różnych postępowych programów i stypendiów. Ale drugi dowód – też nie wprost – polega na tym, że każdy bez wyjątku łyka globalistyczną agendę. Wszyscy śpiewają w chórze. Czasem przebije się jakiś globalistyczny solista, który nada zgranej pieśni jakieś nowe tony, przesuwając agendę globalistyczną na, może nie nowe, ale przyspieszające tory.

Druga teoria to taka, że tam przyjeżdżają tuzy światowej finansjery, a ta – jak to w zadłużającej się demokracji – ma rządy w kieszeni. A więc rządom warto bywać, pokazać się, że warto im pożyczać. A więc skoro jesteśmy w tak służebnej pozycji, to trzeba się słuchać ichniej agendy. Wtedy kwestia czy to robimy z ideologicznej dobrawoli, czy pod pożyczkowym szantażem nie ma już znaczenia. Wszyscy jadą tam, by pośpiewać wspólną piosenkę, tylko trzeba się obkuć w nowych trendach jej aranżacji i dopisywaniu kolejnych zwrotek do tego samego refrenu.

A jak się ma do tego nasza tam obecność? Można się do niej odnieść generalnie, że to po prostu odzwierciedlenie, w naszej, lokalnej postaci wspomnianych trendów. A jest tu pewna polska charakterystyka. W zeszłym roku nasza tam obecność to była kompletna pomyłka. Rząd tam pojechał, jakbyśmy się cofnęli o 30 lat. Pojechaliśmy tam, by zainteresować Polską inwestorów. Ale to są „łiti makekingowe” z czasów kiedy Polska wychynęła zza Żelaznej Kurtyny i trzeba było pokazać światowej finansjerze, że jemy nożem i widelcem, oddajemy pożyczone, a Polak tani jest w robocie. Ale finansjera i tak to wiedziała i bez tego, lecz ten taniec godowy musiał się i tak odbyć. Ale wchodzenie w te tory po 30 latach, by bogaci zobaczyli, że u nas można zarobić, to kompletne nieporozumienie. Świat się po 1989 roku już ułożył (teraz się zresztą rozłożył) i pokazywanie, że jest na świecie taka Polska to podkładanie nogi przez żabę, gdy kują podkowy dla nowego układu świata. Ja wiem, że 2022 roku mieliśmy dobre papiery, bo drugi po Chinach wzrost PKB, ale bezwzględna skala tego wzrostu oraz strukturalne problemy świata czynią z naszej „strategii davosowskiej” żenującą farsę.

W tym roku jest… jeszcze gorzej. Pojechaliśmy do Davos ze strategią ukraińską. Wiadomo – wojna z 24 lutego dała nam okazję do znalezienia się w centrum wydarzeń. Czy sprawczym – to już osobna sprawa. A skoro znaleźliśmy się na topie, to uznaliśmy ten temat za różnicujący nas konkurencyjnie do zwrócenia uwagi świata na nas. Ale pytanie w jakim kontekście? No, bo to, że nas znają z ukraińskich poruszeń nie znaczy, że nas (wszyscy) za to lubią. Świat widzi tę wojnę jako część rozgrywki USA kontra Chiny, wojnę per procura, by osłabić ewentualnego partnera Chin w rozgrywce o dominację światową. A to nie każdemu musi się podobać. I nasze wjazdy o tym, jak bardzo rozbroiliśmy się dla zwycięstwa Ukrainy (prezydent Duda), czy to, że będziemy popierać postępowe źródła energii, by zrobić kuku Putinowi (premier Morawiecki) nie wszystkim słuchaczom przypadają do gustu. A nam się wydaje, znowu, że trzeba się poreklamować, że jesteśmy tacy fajni, jak w zeszłym roku, tylko inaczej.

Wojna wojną, nie widzę większych korzyści z oświadczeń jak bardzo pomagamy Ukrainie, bo ten temat nie łączy, ale dzieli, nas zaś zostawia w obsadzonej przez nas od dawna roli zadymiarza europejskiego, który mierzy dalej niż jest w stanie skoczyć. Większość świata, a szczególnie Europa, widzi nas za emanację amerykańskich interesów w Europie, co nie jest takie złe, pod warunkiem, że wspominając o naszej ograniczonej sprawczości, nie będziemy brnąć w eskalacje konfliktu. Bo rozszerzenie konfliktu na Polskę byłoby dla świata wielkim wyzwaniem jak zareagować. Pomijam, że może być dla nas przykrą niespodzianką.

Kontekst klimatyczny wpleciony w wypowiedzi premiera jest jeszcze słabszy. Uzasadnienie, że mamy przejść na fotowoltaikę i wiatraki i to wszystko zbilansować bez rosyjskich węglowodorów oceniam jako nieudaną próbę pogodzenia podlizywania się globalistycznej agendzie klimatycznej z taktyczną polską „narracją różnicującą”. Polska ma swoje za uszami, ale nie w stosunku do klimatycznych unijnych regulacji, ale w stosunku do logiki. Właśnie zagważdżamy (na wieki) nasze kopalnie, bo się Unii w tym względzie zadeklarowaliśmy (cała klasa polityczna, bez względu na ekipę). Pozbawiamy się naszej niezależności energetycznej i jeszcze za to słono płacimy. Jednocześnie mówimy (ustami premiera), że ściąganie surowców energetycznych z końca świata jest za drogie, co ma nas skłaniać do przejścia na źródła odnawialne. Ale wszyscy, łącznie z premierem, już wiedzą, że te źródła nie są stabilne, mogą być jedynie uzupełniające, do bazowej energii opartej albo na gazie (fe, bo ruskim!) albo na ropie (też fe!), albo na atomie (też, po niemiecku, fe!). I co my robimy? Uwikłaliśmy się w zobowiązania, które nas mają surowo dotyczyć, zaś dla tej samej planety Niemcy otwierają kopalnie na węgiel brunatny, podczas, gdy za Turów płacimy pół bańki eurasów dziennie.

I z taką narracją pojechaliśmy do Davos. Po kiego? Co ma dla nas wynikać z takiej opowieści? Co ma świat uczynić po takich wieściach znad Wisły? No nic, bo to taka sama śpiewka jak na wszystkich panelach w Davos. A jeśli tak jest, a wedle mnie tak jest, to po prostu dołączyliśmy do już zgranego chóru recytującego te same zaśpiewy i spotykającego się w górach, by potwierdzić przynależność i to, że jesteśmy „na ścieżce i na kursie”. A wtedy okazuje się, że nasze – kolejne – ekipy rządzące jeżdżą na spotkania elit światowych, by potwierdzić realizację agendy, na którą się z wyborczym narodem nie umawiali.

No, bo czy kto słyszał w kampaniach wyborczych którejkolwiek partii pookrągłostołowej, że głosuje za tym by przesiąść się z samochodów na rowery, mieszkać w piętnastominutowych miastach, jeść sztuczne mięso, dostawać wypiskę więzienną pt. gwarantowany dochód podstawowy, być karanym za ślad węglowy własnych poczynań, czy żyć bez własności w wynajmowanym świecie? Na to się umawialiście z kolejnymi ekipami rządzącymi? A wszystkie konsekwentnie realizowały tę agendę.

Przedstawiłem tu kilka wariantów dlaczego tak było. Ale jeden wariant jest pewny ostatecznie. Robią to, bo im na to pozwalamy.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.         

About Author