8.11. Potwór Pana Muska

8 listopada, dzień 981.

Wpis nr 970

zakażeń/zgonów

746/8

Dziękuję za wsparcie bloga i namawiam do kontynuacji

Wersja audio wpisu

Dość dawno temu pisałem o planach Muska dotyczących przejęcia Twittera. Jeśli wierzyć zapewnieniom nowego właściciela i spekulacjom rynkowym miliarder chce zarobić na… powrocie do wolności słowa. Czyli mamy do czynienia (jeszcze) z rynkowo zauważalnym deficytem tego rzadkiego, a właściwie ostatnio zapomnianego dobra. No cóż, wypada tylko trzymać kciuki.

Jest takie wspaniałe zdanie Herberta dotyczące zjawisk niewidocznych, ale po zastanowieniu się – oczywistych. To jego słynne: „potwora poznaje się po ofiarach”. Musk jeszcze nie padł ofiarą, ale jest najlepszym kandydatem na takową. Nie tyle można poznać tu potwora, ale po tym kto i jak atakuje Muska można poznać jak jego idea jest odczytywana przez mainstream. A jest to reakcja zdecydowanie wroga.

Bo z Muskiem nic nie jest pewne – wielu ludzi wytyka mu jego mainstreamowe deklaracje, niewiele różniące się od algorytmów Twittera. Że tu poparł, tam dotował, tu się przeszedł. No, różnie to bywało. I wielu też myśli, że to zauroczenie się wolnością słowa to tylko „łit makekingowy”, który zostanie porzucony jak tylko przyjdzie co do czego i znowu zakrólują bany kont i wycinanie niewygodnych politycznie zasięgów.

Ale histeryczny atak ze strony lewicowego ścieku pokazuje, że jednak w nowej inwestycji jest upatrywane niebezpieczeństwo już nie dla głównego nurtu, ale całego rozlewiska – mainstream bowiem już praktycznie zalał wszystko, czyli osiągnął swoje cele. Teraz nie jest to rwący nurt, tylko zastygłe bajoro, marszczone jedynie szkwalikami selekcjonowanych zdarzeń na powierzchni coraz płytszego bagienka. A tu taka niespodzianka, no taka niespodzianka… I reakcja medialnego bajora uwiarygadnia zamierzenia Muska, a właściwie nie daje mu już wyjścia, został bowiem synem marnotrawnym raczej bez prawa powrotu.

Co więc zarzuca się Muskowi, właściwie praktycznie po kilku dniach? Moim zdaniem jest to udrapowana w aksjologiczne zaśpiewy nienawiść za „wypuszczenie ptaszka” z klatki poprawności politycznej kontrolowanej przez jak najmniej sztuczną inteligencję konkretnych osób. Ta wściekłość za tak wielką możliwość wyłomu w medialnej tamie prawdy jest oczywiście pokrywana (a jakże) troską o… wolność słowa. Synod diabełków ubolewa nad losem wiary w wolne słowo, którą do tej pory sekowano m.in. na tej platformie. Co więc piszczą diabełki?

No, że tak bez kontroli to zagości tam ekstremizm. No jasne – w czasach przedmuskowych to nie groziło. Nieprawomyślni dostawali banującą pieczątkę ultrasów, zaś lewacki ekstremizm rozlewał się szeroko. Porządek był. A teraz, wedle opisywanej przeze mnie już reguły, odbiorca będzie narażony na szkodliwe miazmaty, nawtyka się tego i odjedzie. A to nie jest dobrze dla postępowej ludzkości. Kneblarze martwią się więc o jakość debaty.

Kolejną diabelską troską jest zasięg. No, bo Musk chce pożegnać się z połową staffu (elementu pracowniczego nie ciągnę, bo lewica robi to sama) i może dojść do awarii, co przełoży się na dostępność do tej platformy. A więc uwaga, uwaga, brutalny miliarder nie wie co robi, bo stawia wolność słowa nad przepaścią.

Nie widzi się oczywiście dotychczasowych praktyk. Musk pożegnał się przed kamerami na żywo z paniusią, która zbanowała na twitterze urzędującego prezydenta USA. Poleciał cały zarząd, głównie za płatne romanse z nową władzą, kiedy ta była jedynie władzą kandydującą. Wtedy to lewicy nie przeszkadzało, bo wiadomo – lewy cel uświęca lewe środki. Teraz – jęki co to będzie?

W ramach troski zwrócono się również do użytkowników i ich interesu. Sposób jest pokraczny, ale do wytłumaczenia. Po prostu – rzecz jasna – w ich interesie zaapelowano do reklamodawców, by ci się wycofali z reklam na twitterze. To znana strategia, w której chodzi o wygłodzenie nieprawomyślnego medium. Robi się to rzecz jasna w interesie użytkowników, no bo tam zaraz będzie faszyzm (czytaj wolność słowa) i jak to tak, by porządne marki pławiły się w takim kontekście, zaś nieświadomi użytkownicy myśleli, że wszystko jest w porządku skoro obok dotychczas banowanych treści pojawią się np. takie reklamy Pfizera?

A propos Pfizera – to nie pojawią się. Właściciele wręcz zadeklarowali, że jak tam się na nowym ptaszku mają pojawić (banowane dotąd) treści niesprzyjające firmie, to ta woli sobie pójść. I tu już mamy ich przyłapanych z opuszczonymi gaciami. No, bo po pierwsze – Pfizer chyba chce przekonać nieprzekonanych, a nie tych co się szprycują na każde kichnięcie, a więc z punktu widzenia grup celowych powinien się łasić do wahających się, nie zaś do szczepionkowych ultrasów. A tu na odwrót.

Drugi argument jest jeszcze ciekawszy. To już ostentacyjne zerwanie z dotychczasową rolą reklam. Te – jak widać – nie są środkiem dotarcia do klienta, ale zapłatą ze strony reklamodawcy za odpowiednie, tu lewomyślne, treści. Choćbyś miał miliony użytkowników, to jak będziesz w przekazie nie taki, jak trzeba, to nie dostaniesz nic. I nawet jak dział marketingu będzie miał ochotę na takich czytelników, to zaraz jakieś NGO-sy „od wolności słowa” czy tropienia faszyzmu, wciągną cię na listę popierających rasistowskie brunatności. I wyjdzie jednym, że lepiej się jednak opłacać reklamowym okupem wyznaczonym mediom, bez względu na zasięgi, zaś media mają jasno wytyczoną drogę, czego się mają w treści trzymać, bo inaczej popadną w reklamową infamię.

Takie to działka wytoczono na Muska. A to dopiero koniec początku. Zaraz się zacznie, że jego przejście na płatne formy weryfikacji konta to blokowanie wolnego (tak?) wcześniej darmowego dostępu. Czyli znowu medialne diabełki przebiorą się w ornaty i będą ogonem dzwonić na czarną mszę ostracyzmu. Zobaczymy jak z tym będzie. A widowisko zapowiada się ciekawie.

Dziś istnienie potwora można poznać po Musku.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zrazy”.             

About Author