22.04. Syreni śpiew wojny polsko-polskiej

22 kwietnia, dzień 781.

Wpis nr 760

zakażeń/zgonów

1.097/27

Jak zwykle – paluch klawiaturowy świerzbił, żeby się włączyć w dyskusję o syrenach na Smoleńsk, a trzeba było odczekać i wszystko wyszło jak zwykle. Przypomnę: w dniu rocznicy smoleńskiej zostało ogłoszone, że zostaną włączone syreny, by upamiętnić katastrofę i ofiary. No i zaczęło się piekiełko wojny polsko-polskiej. Ja musze się przyznać, że jestem ukrytym dziennikarzem śledczym właśnie o tej specjalności wojennej i nie mogłem nie zareagować.

Najpierw o stronie „podażowej”, czyli PiS. Wojna na Ukrainie dała asumpt do wskrzeszenia tematu. Przypomnieć należy, że komisja Macierewicza już sporo czasu temu ogłosiła raport o przyczynach katastrofy, a właściwie wedle jego treści – zamachu. I co? I nic. Teraz, na rocznicę, ten sam dokument, pokazany w multimedialnych kadrach, wzbudził już inne emocje. Brat zabitego brata stwierdził już oficjalnie coś, czego przez lat 11 powiedzieć nie zdołano – to zamach i wiadomo przez jakie siły dokonany. Treść się nie zmieniła, a odgrzany temat zapracował całkiem inaczej. Czemu?

Zmienił się kontekst. Teraz cały świat wie, że Putin jest be, a więc można mu (światu) wskazać, że jeszcze jedną zbrodnię popełnił. I nawet światek tu parę razy zarezonował, że i owszem, można się po dziadu wszystkiego spodziewać. PiS atakiem na Rosję odbijał piłeczki rzucane przez opozycję, że tak naprawdę to rządzący są poplecznikami Putina. No bo trudno być poplecznikiem mordercy swojego brata. W dodatku ten wojenny powrót narracji smoleńskiej stawiał opozycje w nieciekawej pozycji. Atakując raport i obchody pośrednio wspierała Putina. No, bo negowanie udziału Rosji w – jak widać w zamachu -, de facto stawiało opozycję jako obrońcę Kremla.

W obchodach przewidziano niespotykaną dotąd okoliczność zawycia syren w całej Polsce. I zaczęła się wojenka. Jakie syreny? Kto? Czemu? Ja rozumiem, że można PiS-u nie lubić, ale używanie do tego celu uchodźców jako cepa, to już przesada. Bo tak było – głowni „merytoryczni” oponenci zawycia wskazywali na to, że w Polsce przebywa prawie 3 miliony uchodźców ukraińskich, dla których zawycie syren może być traumą, bo będzie im się kojarzyło z bombardowaniami w ich kraju.

Zapunktował jak zwykle samorząd, rzecz jasna ten o proweniencji opozycyjnej. Mamy taki. W Polsce w większości dużych miast, bo tam „lepiej wykształceni” głosują na lewico-liberałów, gdyż są właśnie z „większych ośrodków”. Jest cała siatka takich samorządów, które dogadują się w różnych sprawach w zbiorowych protestach administracyjnych, ignorując lub omijając zarządzenia i inicjatywy pisowskiego centrum. Czego tu nie było – lista burmistrzów i prezydentów z oświadczeniami, że u nich nie zawyje. Duma, z tego, że się zasilanie syren „popsuło przypadkiem” i nie zagra, wreszcie gorycz – że nie da się wszędzie, bo to jednak administracja państwowa decyduje, a samorząd lokalny w takich sprawach wykonuje zlecenia państwa.

Ale nie – pełny bunt. I zaczęły się pojawiać głupie pytania. Od realistów. Wskazywano, że np. w takim Poznaniu 1 kwietnia zawyły syreny i nikomu to nie przeszkadzało, nawet straumatyzowanym i nieostrzeżonym Ukraińcom. Mówiono też – Ok. Niech będzie, że ukraińska trauma i nie zawyjmy, a jak będzie w inne rocznice? Np. zbliża się rocznica Powstania w Getcie, o Warszawskim nie mówiąc. Czy będzie tak, jak – z zastrzeżeniem proporcji – w przypadku fajerwerków na Sylwestra vs. ognie sztuczne na koniec Orkiestry Owsiaka. Że ci sami ludzie będą się martwili o los straumatyzowanych psów i jednocześnie trzy tygodnie później będą odpalać fajerwerki na koniec Orkiestry? Czyli, że są fajerwerki słuszne i niesłuszne, ale traumy nimi wywołane takie same? Czyli czy będą syreny dobre i złe, mniej więcej w tym samym odstępie czasu.

I tak się stało. Zawyły syreny i na Smoleńsk, i w rocznicę Powstania w Getcie.  W pierwszym przypadku – histeria, a w drugim – nic. Były jakieś alarmistyczne doniesienia w mediach (które niedawno przodowały w dbaniu o emocje uchodźców) o przerażonych Ukraińcach padających na ziemię, czy chowających się do piwnic na dźwięk, w tym wypadku słusznych, syren? No, nie przypominam sobie.

Mieliśmy więc kolejny wykwit wojny polsko-polskiej. Zajmuję się nią od dawna i frapuje mnie w jej przypadku jeden fenomen. Za każdym razem jak dochodzimy do kolejnego kryzysu, to mnie, w sumie otrzaskanemu w temacie, zdaje się, że już nie można niżej upaść. Że to już dno. A wtedy rozlega się pukanie od dołu. Kolejny pokaz do jakiej samozagłady ten społeczno-polityczny patogen może nas doprowadzić. Dziś, by przywalić PiS-owi można już użyć wciskanej w brzuch traumy ukraińskiej, by zaraz to narracyjne dziecko z tego brzucha wyrwać i uznać za swoje. A jest wielu ludzi, którzy taką woltę akceptują, popierają i traktują jak swoją. Walka z PiS-em uzasadnia nie tylko nielogiczności środków, ale i brak jakichkolwiek zahamowań.

Strategia tej wojny przypomina religię Covid-Zero. Trzeba użyć wszelkich środków, by zetrzeć pisiorów z powierzchni ziemi. Wszelkich. Na przykład wzmożonej i odwołanej traumy uchodźczej, czemu nie? Nie takie numery się robiło. By to pomieścić w jednej głowinie bez konfliktu poznawczego trzeba (tylko?) orwellowskiego dwójmyślenia, o którym w czasach zarazy wiele pisałem, a które jest podglebiem zimnej (choć coraz gorętszej) wojny domowej Polaków. Dziś nad tym dewastacyjnym poziomem uprawiania polskiej polityki rozległ się syreni śpiew.

Wojna polsko-polska uwodzi swym prostackim, acz zwodniczym kuszeniem, obietnicą zapomnienia w wirze plemiennych konfliktów. Daje rzadkie dobro dzisiejszych czasów – tożsamość i przynależność. Jest ojczyzną narodowej frustracji.

Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.     

About Author